The workforce of the world is the foundation of the economy and thus stimulates growth and sustainability on the planet. Even if going on with the economic transactions on a surface level, there are still several dynamics hidden in the mechanism that affect the labor class and social welfare. Here is the exploration of the complicated nature of labor practices in which the interplay of corruption and power dynamics play a pivotal role. Corruption that ranges from bribery to its extreme version is known as exploitation and manipulation. Similarly, the imbalanced power distribution of workers exacerbates the gaps, which is maintained by this cycle of injustice, which itself undermines workers’ basic rights and dignity. This article aims to study and understand the process of marginalization of labor in Thailand and how it is linked to corruption system. This study was merely conducted by studying on other research from academics and international organization reports.   

The content will be following: 

1. The History and Development of the Labour Force in Thailand
2. The Characteristics of Thailand’s Labour Market
3. The Labour Activism in Thailand
4. Corruption and Exploitation in the Labour Sector

The Development of the Labour Force in Thailand

the development of the labor market in Thailand can be divided into two distinctive periods: pre-revolution (before 1932) and post-revolution (after 1932).

Pre-Revolution Period (Before 1932)

• Feudal Labor System: Thailand operated under a feudal system characterized by a hierarchical social structure. At the top were the King and feudal officials, while serfs and slaves comprised the bottom layer. Serfs and slaves were subjected to forced labor without compensation, primarily in agriculture, construction, and defense.
• Transition to Commercial Economy: The signing of the Bowring Treaty in 1855 marked Thailand’s transition from a feudal to a commercial economy. This shift created a demand for paid labor, leading to the influx of migrant workers from China to fulfill labor needs in emerging industries and infrastructure projects.
• Modernization Initiatives: Under King Rama V, Thailand embarked on modernization initiatives, including the abolition of the serfdom system. This transitioned many Thais from agrarian self-sufficiency to wage labor in emerging industries like rubber processing, mining, and forestry.

Post-Revolution Period (After 1932)

• Transition to Democracy: The revolution of 1932 ushered in a transition from absolute monarchy to constitutional monarchy and paved the way for democratic reforms. This period saw increased political freedoms and the emergence of collective labor action.
• Rise of Labor Associations: Economic recessions and political liberalization contributed to the rise of labor associations and collective bargaining. Workers in various sectors, such as tram, cement plant, and train workers, formed associations to advocate for labor rights and fair treatment.
• Challenges and Repression: Despite gains in collective bargaining, labor movements faced challenges and repression, particularly during military-led governments. The Thai government suppressed labor movements perceived as threats to stability, using legislation and force to curb dissent.
• External Pressures and Revival Efforts: External pressure from international labor organizations, such as the International Confederation of Free Trade Unions (ICFTU), influenced labor rights advocacy in Thailand. Efforts to revive labor parties and movements persist, but political involvement remains limited, reflecting ongoing struggles within Thailand’s labor sector.

As a developing country, Thailand’s labor market is characterized by a substantial informal sector, which may serve as a transitional space for individuals entering formal employment. Thailand’s labour market policy, rooted in the East Asian Economic Model (EAEM) since the 1950s, prioritizes export-oriented low-cost manufacturing and fosters a favorable investment climate for both foreign and domestic investors. This approach relies on maintaining low wage costs, facilitated by a large pool of under-employed agricultural labor and limited labor rights, including suppressed trade unions and restricted freedom of association and speech. The Board of Investment (BOI) plays a central role in attracting foreign investment through incentives such as tax breaks and access to infrastructure, particularly in designated industrial estates. 

However, the efficacy of these incentives in stimulating genuine investment rather than diversion remains questionable, potentially distorting markets and perpetuating marginally profitable activities. The prevalent 3Ls strategy—low productivity, low wages, and long hours—characterizes the labor landscape, with generations of factory workers engaged in repetitive tasks for the benefit of foreign investors.

The evolution of Thailand’s labor force has been closely intertwined with the tireless advocacy of labor activists throughout the nation’s history. As Thailand transitioned from a feudal society to a modernizing economy, labor activists emerged to challenge exploitative labor practices and fight for the rights of workers. Despite facing considerable obstacles, including repression from authoritarian regimes, these activists persisted in their efforts to improve working conditions, secure fair wages, and protect the interests of the labor force. Their activism has been instrumental in driving legislative reforms, promoting collective bargaining, and fostering a culture of worker solidarity. Over time, labor activists have become integral figures in shaping Thailand’s labor landscape, advocating for social justice and empowering workers to assert their rights in the face of adversity. Their unwavering dedication underscores the enduring link between the development of the labor force and the resilience of labor activism in Thailand.

The history of labor activism in Thailand is a rich tapestry woven with the threads of struggle, resistance, and resilience. From the early urban labor movements of the pre-1950s era to the rural mobilization efforts of the mid-20th century and the pivotal role of workers in democratic uprisings, the labor force in Thailand has left an indelible mark on the country’s socio-political landscape.

• Pre-1950s: Emergence of Urban Labor Movements

Before the 1950s, labor activism in Thailand was predominantly urban-centric, with early signs of organized movements influenced by the operations of the Communist Party among workers in Bangkok. The victory of the Communist Party in China prompted strategic shifts within the Thai Communist Party, redirecting its focus towards mobilizing rural peasants and laying the groundwork for broader social movements. This period laid the foundation for future labor mobilization efforts. (Ungpakorn, 1995; Poonpanich, 1988)

• 1950s and 1960s: Shift towards Rural Mobilization

The subsequent decades witnessed a notable shift towards rural mobilization, spurred by political repression under successive governments. The Communist Party prioritized armed struggle among peasants, expanding labor activism beyond urban centers and drawing rural communities into political and social struggles. This period marked a significant expansion of the labor movement’s reach and influence across the country. (Ungpakorn, 1995)

• 1973: Urban Uprising and Democratization Movement

The year 1973 marked a watershed moment in Thailand’s history with the urban uprising and democratization movement. Fueled by widespread social discontent, workers played a central role in strikes and demonstrations, demanding political reforms and challenging authoritarian rule. The uprising led to significant political changes and underscored the power of collective action in shaping Thailand’s political landscape. (Ungpakorn, 1995)

• Post-1973: Continuation of Labor Activism

In the aftermath of the 1973 uprising, labor activism remained a potent force in Thai society. Workers continued to engage in strikes and collective action to address issues of exploitation and injustice, advocating for labor rights and challenging the status quo. The May Uprising of 1992 further exemplified the enduring role of the working class in mobilizing against authoritarian rule and economic inequality, highlighting their resilience and commitment to political change. (Ungpakorn, 1995)

The detailed examination of corruption and exploitation within Thailand’s labor sector, as elucidated in the provided information, resonates strongly with the findings of Walsh’s study on labor market and corruption issues in Chiang Rai, Thailand (2010), published in the Review of Economic and Business Studies (REBS) (Vol. 6, pp. 253-268). Walsh’s study underscores how corruption permeates various facets of the labor market, leading to systemic issues such as human trafficking, underpayment of wages, and dangerous working conditions. 

Moreover, Walsh’s analysis resonates with the broader socio-economic context outlined in the provided information, highlighting the historical and cultural factors that contribute to the perpetuation of corruption and exploitation in Thailand. Through empirical evidence and theoretical insights, Walsh underscores the detrimental impact of corruption on workers’ rights and economic development in Chiang Rai and beyond. Additionally, Walsh’s examination of corrupt union officials aligns with the concerns raised regarding the abuse of power within labor organizations, further emphasizing the need for systemic reforms to combat corruption and uphold labor standards.

Within this context, Cooray and Dzhumashev’s study (2018) sheds further light on the detrimental influence of corruption on labor market dynamics, aligning with the observations made by Walsh and corroborating the widespread nature of corruption within Thailand’s labor sector. Corruption undermines labor market efficiency by distorting recruitment processes, fostering unfair labor practices, and creating barriers to formal employment opportunities, as highlighted by the International Labour Organization: ILO (2015) among others. This resonates with the challenges faced by workers in Thailand, where corruption permeates various aspects of the labor sector, from recruitment processes to workplace conditions.

Concrete examples further illustrate corruption’s pervasive impact on Thailand’s labor sector, notably through large-scale infrastructure projects tainted by allegations of graft. The Suvarnabhumi International Airport project stands out as a glaring example, marred by corruption allegations from its inception (Ouyyanont, 2015). Similarly, the abandoned pillars of the Hopewell Rail project serve as haunting reminders of corruption’s enduring legacy, collapsing under the weight of corruption and incompetence (Braun, 2010). These instances underscore the urgent need for comprehensive anti-corruption measures to protect the rights and dignity of workers in Thailand.

Recommendations for further solutions

• Strengthen Legal Frameworks:
• Establish Independent Oversight Bodies
• Enhance Fiscal Transparency
• Invest in Labor Inspections and Enforcement
• Empower Civil Society and Media
• Strengthen Whistleblower Protection

The post The Process of Marginalization and Corruption in Labour Force appeared first on People’s Empowerment Foundation.

คำถามนี้คงเป็นคำถามที่ตอบได้ยาก เพราะปัญหาคอร์รัปชั่นนั้นอยู่คู่กับสังคมไทยมาโดยตลอด ทุกสถาบันในสังคมไทยล้วนมีประวัติที่เกี่ยวข้องกับการคอร์รัปชั่นทั้งนั้น แต่การคอร์รัปชั่นจะส่งผลเลวร้ายที่สุดเมื่อผู้มีอำนาจสูงสุดของรัฐเป็นผู้ทำการคอร์รัป คำถามต่อมาที่สำคัญก็คือรัฐบาลประเภทไหนที่คอร์รัปมากกว่ากัน ในบทความนี้จะเป็นผลสรุปของการศึกษาการคอร์รัปชั่นของรัฐบาลโดยเปรียบเทียบผลลัพธ์ระหว่างรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งและรัฐบาลเผด็จการที่ได้อำนาจมาจากการรัฐประหาร

“การเสียชีวิตของจอมพล สู่การเปิดเผยคอร์รัปชั่น”

การเสียชีวิตของจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชในปี 1963 ได้นำไปสู่การเปิดเผยทรัพย์สินที่ถูกถือครองอยู่จำนวน 2,800 ล้านบาท ซึ่งได้พบว่ามีการใช้เงินของรัฐบาลในการนำไปต่อยอดลงทุนทรัพย์สินเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวและคนใกล้ชิด จอมพลสฤษดิ์และภรรยานั้นมีทรัพย์สินอยู่ในกว่า 45 บริษัทเอกชน มีการถือครองบัญชีธนาคารมากมายและครอบครองที่ดินกว่า 9,000 ไร่ จากการตรวจสอบพบว่า เงินกว่า 394 ล้านบาทนั้นมาจากงบลับของกองทุนตรวจสอบความมั่นคงภายใต้อำนาจของนายกรัฐมนตรี 240 ล้านบาทหน่วยงานสลากกินแบ่งรัฐบาล และประมาณ 100 ล้านบาทจากส่วนแบ่งกำไรยอดขายของสลากกินแบ่งรัฐบาล โดยรัฐบาลต่อมาสามารถยึดทรัพย์สินคืนได้เพียง 604 ล้านบาทเท่านั้น ซึ่งเป็นประมาณเพียง 20% ของทรัพย์สินทั้งหมดที่สามารถยึดคืนได้เท่านั้น  

“การคอร์รัปชั่นภายใต้รัฐบาลชาติชายและการรัฐประหาร”

จนกระทั่งในปี 1988 ประเด็นคอร์รัปชั่นได้กลับมาถูกพูดถึงอีกครั้งในยุคของรัฐบาลชาติชาย ชุนหะวัน ซึ่งเป็นยุคที่เศรษฐกิจเติบโต มีโครงการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานมากมายจากรัฐบาล แต่ละโปรเจคนั้นมีงบการพัฒนาสูงถึงหลายพันล้านบาท ซึ่งมีข่าวลือและการคาดการณ์ว่ามีการรับ “สินบน” ในโครงการพัฒนาเหล่านั้น  เจ้าหน้าที่รัฐบางคนที่ถูกแต่งตั้งโดยนายกชาติชายนั้นถูกกล่าวหาว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับกระบวนการเหล่านี้ ขอบเขตของการคอร์รัปชั่นนั้นยังถูกขยายไปถึงงบสนับสนุนด้านมนุษยธรรมจากต่างประเทศในการช่วยเหลือผู้ลี้ภัย ทหารและกองทัพก็มีข่าวลือในด้านลบจากการรับ “เงินทอน” จากการซื้อขายอาวุธ และในท้ายที่สุดรัฐบาลชาติชายก็ถูกรัฐประหารจากข้อกล่าวหาเรื่องคอร์รัปชั่น ภายหลังจากการรัฐประหาร เกิดการพยายามสร้างข่าวให้เห็นว่ารัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งมีความชั่วร้ายมากกว่าในการคอร์รัปชั่น

“งบประมาณของรัฐที่สูญเสียไปกับการคอร์รัปชั่น”

รูปแบบการคอร์รัปชั่นที่มาจากอำนาจรัฐส่วนใหญ่จะมีลักษณะของการได้รับส่วนแบ่ง (kickback) หรือการโกงจากงบโครงการพัฒนาระดับใหญ่ๆของรัฐ ยิ่งโครงการยิ่งใหญ่ยิ่งได้รับเปอร์เซ็นต์หรือเงินทอนที่มากขึ้น หลังจากนั้นไทยได้มีการแต่งตั้งองค์กรที่มีหน้าที่ตรวจสอบคอร์รัปชั่นขึ้นมาได้แก่ คณะป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ (the Counter Corruption Commission: CCC) และสำนักงานตรวจเงินแผ่นดิน (the Office of Auditor General: OAG) ทั้งสองคณะได้มีการตรวจสอบรูปแบบของโครงการพัฒนาของรัฐที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการคอร์รัปชั่นได้หลายลักษณะ โดยเฉพาะในช่วงก่อน ปี 1976

• การซื้อที่ดินเกินราคาประเมิน: ในปี 1972 มีการค้นพบเคสกรณีที่กรมตำรวจซื้อที่ดินเกินราคาประเมิน โดยครั้งนั้นรัฐจ่ายเงินเกินไปโดยประมาณ 23.4 ล้านบาทโดยมีราคาสูงกว่าราคาประเมินถึง 52 เปอร์เซ็นต์จากงบโครงการ
• การร่วมลงทุนในโครงการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานของรัฐ: ในช่วงปี 1968-1972 มีการพบว่ามีความไม่โปร่งใสในการจัดซื้อจัดจ้างภายใต้โครงการของรัฐ เช่น การซื้อวัสดุก่อสร้างเกินราคา การใช้จ่ายที่ไม่สมเหตุสมผล โดยงบที่ใช้จ่ายเป็นเงินมาจากงบของรัฐบาล มีการประเมินว่าในหนึ่งโครงการมีการจัดซื้อเกินราคาประมาณอย่างต่ำที่สุดคือ 13.4 เปอร์เซ็นต์จากงบของโครงการ
• สิ่งปลูกสร้างที่ไม่ได้มาตราฐาน: ในช่วงปี 1968 มีการค้นพบการก่อสร้างสิ่งปลูกสร้างของรัฐที่ไม่ได้มาตรฐาน ตัวสิ่งปลูกสร้างมีอาการพังทลายซึ่งมีเหตุมาจากการรับน้ำหนักไม่ไหว จากการสืบสวนพบว่ามีการใช้วัสดุที่ไม่เป็นไปตามมาตราฐานก่อสร้าง ในเคสหนึ่งจากเสียหายจากการก่อสร้างโรงเรียนของรัฐ พบว่ามีการโกงจากงบประมาณ 42-50 เปอร์เซ็นต์จากงบก่อสร้างทั้งหมด
• การจัดซื้อจัดจ้าง: ในปี 1970 โครงการก่อสร้างเขื่อนชลประทาน มีการพบการโกงการซื้อขายจำนวนปูนซีเมนส์ในการผลิตแต่ละวัน ซึ่งมีจำนวนซีเมนส์ที่ได้มาน้อยกว่าที่ตกลงกันตามใบสัญญาจัดซื้อจัดจ้าง
• การปลอมแปลงใบเสร็จ: ในช่วงปี 1973 มีการค้นพบว่าเทศบาลอยุธยาได้ปลอมใบเสร็จจากโครงการซ่อมถนน และจากการสืบสวนตรวจสอบพบว่าไม่ได้มีการซ่อมถนนจริง ถือว่าเป็นการคอร์รัปชั่นทั้งหมด 100% จากงบประมาณของโครงการ และมีการตรวจพบการปลอมแปลงใบเสร็จอีกในหลายโครงการ
• การคอร์รัปชั่นการซื้อที่ดินจากโครงการปลูกป่า: มีการค้นพบการคอร์รัปชั่นภายใต้โครงการปลูกป่าของรัฐ โดยการใช้พื้นที่ปลูกป่าใหม่จำนวน 3,000 ไร่ โดยมีต้นทุนอยู่ที่  700 บาทต่อไร่ แต่พอถึงเวลาจริงมีการค้นพบว่ามีการปลูกพื้นป่าจริงเพียงแค่ 2,400 ไร่

ยังมีการค้นพบถึงการคอร์รัปชั่นอีกมากที่มาจากโครงการภายใต้รัฐบาล เช่น การร่ำรวยผิดปกติของเจ้าหน้าระดับสูง การลักขโมยและยักยอกทรัพย์สินของรัฐเป็นของส่วนตน และภายใต้รัฐบาลทหารมีการพบเจอประเด็นคอร์รัปชั่นเกี่ยวกับการซื้ออาวุธของกองทัพด้วย การคอร์รัปชั่นภายใต้โครงการพัฒนาของรัฐทำให้ประเทศชาติล้วนสูญเสียทรัพยากรที่ควรจะนำไปพัฒนาให้กับประชาชนจำนวนมาก ซึ่งล้วนเป็นหน้าที่รับผิดชอบของรัฐบาลและผู้มีอำนาจในแต่ละยุคสมัย

“เปรียบเทียบความรุนแรงจากการคอร์รัปชั่นระหว่างรัฐบาลเลือกตั้งและรัฐบาลเผด็จการ”

จากการศึกษาเปรียบเทียบเรื่องความรุนแรงจากการคอร์รัปชั่นระหว่างรัฐบาลที่มาจากเลือกตั้งและการรัฐประหาร โดยเปรียบเทียบระหว่างสองรัฐบาลคือรัฐบาลทหารยุคของจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชและรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งของรัฐบาลชาติชาย ชุนหะวัน พบว่าสัดส่วนการคอร์รัปชั่นจากรัฐบาลทหารมีจำนวนมากกว่า โดยประเมินว่าในแต่ละปีจำนวนงบประมาณที่ถูกคอร์รัปชั่นภายใต้จอมพลสฤษดิ์คือประมาณ 0.14 % ของ GDP ซึ่งในช่วงรัฐบาลชาติชายมีสัดส่วนประมาณ 0.04 % ­ของ GDP จากตัวเลขจะเห็นได้ว่าคอร์รัปชั่นภายใต้รัฐบาลเผด็จทหารนั้นมีสัดส่วนที่ ”มากกว่า” การคอร์รัปชั่นภายใต้รัฐบาลพลเรือน
(การศึกษาครั้งนี้ สามารถตรวจสอบทรัพย์สินของจอมพลสฤษดิ์ได้เพียงบางส่วนเท่านั้น ยังมีทรัพย์สินอีกบางส่วนที่ไม่สามารถตรวจสอบได้)

อย่างไรก็ดีการตรวจสอบคอร์รัปชั่นจากสองรัฐบาลก็ยังมีข้อจำกัดอีกมากในการตรวจสอบทั้งหมด ยิ่งการเข้าถึงหลักฐานข้อมูลจากรัฐบาลเผด็จการนั้นก็ทำได้ยากมาก มีเจ้าหน้าที่ระดับสูงของสำนักงานตรวจเงินแผ่นดินได้อธิบายว่าการตรวจสอบคอร์รัปชั่นภายใต้รัฐบาลเผด็จการนั้นทำได้ยาก เพราะการรวมศูนย์อำนาจและไม่สามารถเข้าถึงข้อมูลได้ ในส่วนของรัฐบาลพลเรือนนั้นแม้ว่าจะมีการพบเจอการคอร์รัปชั่นเช่นกัน แต่ก็เป็นการคอร์รัปชั่นที่ถูกตรวจสอบได้ง่ายกว่าและมีกลไกตรวจสอบ

กล่าวโดยสรุป อำนาจทางการเมืองทางปกครองมีความสัมพันธ์โดยตรงกับการคอร์รัปชั่น แม้ว่าการคอร์รัปชั่นสามารถเกิดขึ้นได้ทั้งรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งและรัฐบาลเผด็จการ แต่โดยผลลัพธ์แล้วรัฐบาลเผด็จการมีโอกาสที่จะเกิดการคอร์รัปชั่นได้มากกว่าเนื่องจากการรวมศูนย์ของอำนาจเบ็ดเสร็จและยากในการตรวจสอบ เพราะฉะนั้นหนึ่งในการแก้ไขปัญหาคอร์รัปชั่นที่ดีคือการสร้างระบบรัฐที่มีความโปร่งใส มีการคานอำนาจการตรวจสอบระหว่างกัน ระบบการปกครองแบบประชาธิปไตยจึงมีความสำคัญมากในการสร้างกลไกตรวจสอบและป้องกันคอร์รัปชั่น ภาคประชาชนทุกคนจึงควรให้ความสำคัญกับการมีส่วนร่วมทางการเมือง การร่วมตรวจสอบและต่อต้านการรัฐประหารหรือรูปแบบของอำนาจเผด็จการนิยมทุกรูปแบบ และที่สำคัญการรัฐประหารไม่ใช่วิธีการที่ถูกต้องในการแก้ปัญหาคอร์รัปชั่น

Key Point

*การแก้ปัญหาการคอร์รัปชั่นด้วยการรัฐประหารเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง

*การตรวจสอบคอร์รัปชั่นของรัฐบาลเผด็จการทหาร ทำได้ยากมาก เพราะการรวมศูนย์ของอำนาจ

*รัฐบาลสฤษดิ์ (1957-1963) พบว่ามีทรัพย์สินทั้งหมด 2,874 ล้านบาท (ถูกตัดสินยึดคืนแก่แผ่นดิน 604 ล้านบาท)

*รัฐบาลชาติชาย (1988-1990) ถูกค้นพบว่ามีนักการเมือง 10 คน ที่ถูกยึดทรัพย์สินรวมกัน 1,900 ล้านบาท (โดยนายกชาติชายถูกยึดทรัพย์จำนวน 284 ล้านบาท)

* 2,874,000,000 บาทในปี 1963 มีมูลค่าเท่ากับ 12,961,000,000 บาทในปัจจุบันปี 2024 (คิดอัตราเงินเฟ้อ 2.5% ต่อปี)

* 1,900,000,000 บาทในปี 1990 มีมูลค่าเท่ากับ 4,399,000,000 บาท (คิดอัตราเงินเฟ้อ 2.5% ต่อปี)

*** เนื้อหน้าจากหนังสือ Corruption and Democracy in Thailand บทที่ 2 โดยอาจารย์ผาสุก พงษ์ไพจิตรและอาจารย์สังศิต พิริยะรังสรรค์ ***

#PEF #peoplesempowermentfoundation #มูลนิธิศักยภาพชุมชน #anticorruption

The post ใครคอร์รัปมากกว่ากัน? appeared first on People’s Empowerment Foundation.

หลายคนอาจจะเคยได้ยินคำว่า “กสม” หรือคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนบ้าง แต่หลายคนอาจจะยังไม่รู้ถึงหลักการพื้นฐานและที่มาของ กสม และเหตุผลของการตั้งสถาบันสิทธิมนุษยชนในประเทศ

โดยคำนิยามของ GANHRI (Global Alliance of National Human Rights Institutions) สถาบันสิทธิมนุษยชนจะต้องทำหน้าที่สำคัญในการรณรงค์และคุ้มครองสิทธิมนุษยชนแก่ทุกคนภายใต้อธิปไตยของประเทศนั้น สถาบันสิทธิฯควรถูกก่อตั้งโดยถูกรับรองจากรัฐธรรมนูญและรัฐบาล โดยมีอำนาจในการทำงานตรวจสอบและคุ้มครองสิทธิมนุษยชนแก่คนทุกคน  สถาบันสิทธิฯควรจะได้รับงบประมาณที่เหมาะสมจากรัฐในการทำงาน และควรมีความเป็นอิสระในการทำงาน ไม่ควรถูกครอบงำโดยอำนาจของรัฐหรืออำนาจใดๆ บทบาทหนึ่งที่สำคัญคือการที่มีอำนาจในการนำเสนอแนวทางแก้ไขปัญหาด้านสิทธิมนุษยชนแก่รัฐบาลในประเทศนั้นๆ และสถาบันสิทธิฯควรยึดถือหลักการสิทธิฯสากลเพื่อพัฒนาให้ประเทศเหล่านี้มีการพัฒนาด้านสิทธิฯให้เป็นไปตามหลักการสากล

ตามหลักการสากล “ทุกประเทศ” ควรมีสถาบันสิทธิมนุษยชนเพื่อคอยทำหน้าที่ตรวจสอบและคุ้มครองสิทธิมนุษยชนในตอนนี้ขอเชิญทุกคนมาร่วมเรียนรู้ด้วยกันถึงกลไกสิทธิมนุษยชนระดับชาติ ถึงที่มา บทบาทและความสำคัญของสถาบันสิทธิมนุษยชนด้วยกัน

#NHRI #NHRCT #PEF #humanrights

หลักการการก่อตั้งสถาบันสิทธิมนุษยชนในระดับประเทศนั้นจริงๆ เป็นหลักการสากลที่มาจากที่ประชุมในเวทีของสหประชาชาติ ซึ่งถูกพูดถึงครั้งแรกในปี 1946 โดยมีข้อเสนอจาก สภาเศรษฐกิจและสังคมของสหประชาชาติได้เสนอให้แต่ละรัฐบาลก่อตั้งสถาบันสิทธิมนุษยชนระดับประเทศ เพื่อทำงานรณรงค์และคุ้มครองสิทธิมนุษยชนในแต่ละประเทศ ซึ่งข้อเสนอนี้มีการก่อนการเกิดขึ้นของปฏิญญาสิทธิมนุษยชนแห่งสหประชาชาติ 2 ปี

จากนั้นใช้เวลาอีกหลายปีจนถึงปี 1978 คณะกรรมการสิทธิมนุษยชนของสหประชาชาติ ได้ผลักดันประเด็นนี้อีกครั้งในที่ประชุมใหญ่ของสหประชาชาติ (General Assembly) อีกครั้ง

จนในปี 1991 ได้เกิดการฝึกอบรมครั้งแรกเกี่ยวกับการจัดตั้งสถาบันสิทธิมนุษยชนระดับประเทศ ในประเทศฝรั่งเศส จึงเกิดหลักการพื้นฐานของสถาบันสิทธิมนุษยชนขึ้น เรียกว่า “หลักการปารีส” (Paris Principle) ซึ่งสถาบันสิทธิฯในทุกประเทศจำเป็นต้องยึดตามหลักการปารีสนี้ เป็นคุณลักษณะพื้นฐานของสถาบันสิทธิมนุษยชนในทุกประเทศ

ในปี 1993 ได้มีการก่อตั้งองค์กรสากลที่คอยตรวจสอบสถานการณ์ทำงานของสถาบันสิทธิฯระดับชาติทั่วโลก (ตอนนั้นใช้ชื่อว่า the International Coordinating Committee of the National Institute: ICC) ซึ่งในภายหลังในปี 2016 ได้เปลี่ยนชื่อเป็น Global Alliance of National Human Rights Institutions (GANHRI) โดยมีบทบาทสำคัญในการสนับสนุนสถาบันสิทธิฯในทุกประเทศ และให้การรับรองสถานะของสถาบันสิทธิฯในแต่ละประเทศว่าเป็นไปตามหลักการปารีสหรือไม่

TIP: ประเทศแรกที่ตั้งสถาบันสิทธิมนุษยชนได้แก่ ออสแตเรีย ซึ่งก่อตั้งในปี 1970 ซึ่งต่อมาประเทศนิวซีแลนด์และฟิลิปปินส์ได้ก่อตั้งตามมา  

หลักการปารีส (Paris Principle) ถือเป็นหลักการสำคัญพื้นฐานของสถาบันสิทธิมนุษยชนระดับชาติ โดยรัฐบาลทุกรัฐจะต้องให้บทบาทและอำนาจพื้นฐานในการทำงานด้านสิทธิมนุษยชนดังนี้

1. มีเป้าหมาย ในการทำงานรณรงค์และคุ้มครองสิทธิมนุษยชน

2. มีอำนาจและหน้าที่ ในการให้ข้อเสนอแนะและติดตามสถานการณ์สิทธิฯที่ถูกร้องเรียน รวมถึงการให้การศึกษาสิทธิมนุษยชน

3. มีความเป็นอิสระจากรัฐบาล สถาบันสิทธิฯต้องมีอิสระจากรัฐ โดยต้องถูกรับรองโดยกฎหมายและรัฐธรรมนูญ

4. มีความหลากหลาย คณะกรรมการสิทธิฯควรประกอบด้วยตัวแทนที่มาจากความหลากหลายทางสังคม

5. มีอำนาจในการตรวจสอบ ต้องอำนาจในการตรวจสอบและสามารถเข้าถึงเอกสาร หลักฐานต่างๆในการตรวจสอบ

6. มีทรัพยากรที่เพียงพอและเหมาะสม ต้องได้รับเงินสนับสนุน เจ้าหน้าที่ ในการทำงานด้านมนุษยชนอย่างเพียงพอและเหมาะสมในการดำเนินงาน

7. มีความร่วมมือ ต้องทำงานร่วมกับสถาบันด้านสิทธิฯประเทศอื่นๆ รวมถึงองค์กรภาคประชาสังคม

8. ร่วมมือกับกลไกระหว่างประเทศ ต้องทำงานร่วมกับกลไกสิทธิฯระหว่างประเทศระดับสากลและภูมิภาค  

GANHRI จะมีบทบาทในการประเมินตามหลักเกณฑ์สถาบันสิทธิฯในแต่ละประเทศ ตามหลักการปารีส โดยแบ่งเป็น 3 ลักษณะ ได้แก่

• สถานะ A – สถาบันสิทธิฯที่ทำงานตามหลักการปารีส
• สถานะ B – สถาบันสิทธิฯที่ทำงานตามหลักการปารีสได้เพียงบางส่วน
• สถานะ C –  สถาบันสิทธิฯที่ไม่ได้ทำงานตามหลักการปารีส

อย่างไรก็ดีสถาบันสิทธิฯระดับประเทศนั้น ต้องมีการทำงานร่วมกันในระดับภูมิภาคจนถึงระดับสากลโลกด้วย ในแต่ละภูมิภาคได้มีการสร้างรูปแบบการทำงานระหว่างภูมิภาคเพื่อประชุมและหารือในประเด็นสิทธิฯ ระหว่างภูมิภาค โดยแบ่งเป็น 4 ภูมิภาคได้แก่

• The Network of African National Human Rights Institutions มีสมาชิกร่วม 33 ประเทศ
• The Network of National Institutions for the Promotion and Protection of Human Rights in the Americas มีสมาชิกร่วม 18 ประเทศ
• The Asia-Pacific Forum of National Human Rights Institutions มีสมาชิกร่วม 28 ประเทศ
• The European Group of National Institutions for the Promotion and Protection of Human Rights มีสมาชิกร่วม 37 ประเทศ

ปัจจุบันในภูมิภาคอาเซียนมีสมาบันสิทธิมนุษยชนแค่เพียง 5 ประเทศเท่านั้น ได้แก่ พม่า ไทย ฟิลิปปินส์ อินโดนีเซียและมาเลเซีย

ในส่วนของสถาบันสิทธิมนุษยชนของไทยนั้น ได้เริ่มก่อตั้งขึ้นเมื่อปี 2004 และมีชื่ออย่างเป็นทางการว่า “คณะกรรมการสถาบันสิทธิมนุษยชนประเทศไทย: กสม” (The National Human Rights Commission Thailand: NHRCT) โดย กสม ของไทยคณะปัจจุบันนั้นได้ถูกรับรองโดยรัฐธรรมนูญปี 2560 มาตรา 246 และ 247 และได้มี พระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญ (พรป) ว่าด้วยคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งประชาติ 2560 ประกอบคู่กันอีกฉบับ ซึ่งมีอำนาจในการกำหนดบทบาทของ กสม ไทยในปัจจุบัน

โดย พรป ว่าด้วยคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งประชาติ 2560 ได้กำหนดกระบวนการคัดสรร กสม ซึ่งมาจากการแต่งตั้งทีมคัดสรรและต้องได้รับการรับรองโดยวุฒิสภา (สว)

กสม ของไทยเคยถูกลดสถานะให้เป็น B ครั้งหนึ่งในปี 2015 และได้กลับมาเลื่อนสถานะเป็น A อีกครั้งในปี 2022

ตามรัฐธรรมนูญ 2560 กสม มีจำนวนคณะกรรมการ 7 คน ในปี 2563 มีงบประมาณในการทำงาน 222 ล้านบาท และมีเจ้าหน้าที่ทั้งหมด 276 คน รวมถึงปัจจุบันมีศูนย์ประสานงานทั่วประเทศไทย 12 ศูนย์

กล่าวโดยสรุป สถาบันสิทธิมนุษยชนนั้นเป็นหลักการสากลในการผลักดันและสนับสนุนให้สมาชิกของยูเอ็นมีการก่อตั้งสถาบันสิทธิฯในประเทศ โดยควรยืนอยู่บนหลักการปารีส (Paris Principle) ที่ยึดถือเป็นหลักการพื้นฐานของสถาบันสิทธิฯ เพื่อทำงานสนับสนุนและคุ้มครองสิทธิมนุษยชนภายใต้ขอบเขตอำนาจของรัฐบาลไทย และต้องมีความเป็นอิสระจากรัฐบาล

การทำงานของสถาบันสิทธิฯเหล่านี้ จะถูกทบทวนและตรวจสอบโดย Global Alliance of National Human Rights Institutions (GANHRI) ซึ่งจะทำงานคอยตรวจสอบว่าสถาบันสิทธิฯเหล่านี้ทำงานตามหลักการปารีสหรือไม่ และคอยกำหนดให้การรับรองสถานะคุณของสถาบันสิทธิฯในแต่ละประเทศ

ในอาเซียนปัจจุบันมีสถาบันสิทธิฯเพียงห้าประเทศเท่านั้น ได้แก่ เมียนม่า ไทย ฟิลิปปินส์ อินโดนีเซียและมาเลเซีย ซึ่งมีเพียงประเทศเมียนม่าเท่านั้นที่มีสถานะ B

The post การ์ตูนสิทธิมนุษยชน ตอนที่ 4 “คณะกรรมการสิทธิมนุษยชน” appeared first on People’s Empowerment Foundation.

How does AICHR work? What is the role of AICHR? Get to know AICHR through the human rights cartoon chapter 3 “AICHR, Inter-ASEAN Commission on Human Rights.”

ASEAN was officially established in 1967 at Saranrom Palace in Thailand. It was first started by five key member countries: Thailand, Malaysia, Indonesia, Philippines, and Singapore. Its main objective is to create cooperation in economics, society, culture, education, and various sciences, including promoting peace and stability.

In the beginning, ASEAN would meet only during times of necessity or when international conflicts occurred in Southeast Asia. There was no official annual meeting; the meetings were occasionally held.  The role of the ASEAN during its initial period was to reduce conflict between governments in the region.

After ASEAN had traveled for more than 41 years, it was agreed to write an ASEAN constitution called the “ASEAN Charter,” which systemizes the ASEAN States to create strong cooperation between governments.  

The ASEAN Charter establishes ASEAN meetings yearly at various levels, such as the ASEAN Summit, ministerial meetings, sectoral body meetings and others. However, the problem of the ASEAN Charter is the lack of a parliamentary and judicial mechanism, which excludes the role of the ASEAN people to engage with.

Essentially, Article 14 of the ASEAN Charter requires the existence of regional human rights institutions carrying out the duties of promoting and protecting human rights in ASEAN.

After establishing the AICHR, the TOR was created to specify the scope of the AICHR’s work. But there are still many restrictions on people’s participation. Anyone wanting to work with AICHR must go through the accreditation process approved by AICHR to work with AICHR. In summary, the AICHR is an intergovernmental body as a representative system appointed by the ASEAN member states to promote human rights issues in the region. 

Since the founding of AICHR in 2009 until 2021, Thailand has already had a total of three AICHR representatives during five terms: Dr. Sriprapa Phetchameesri (1 term), Dr. Seri Nonthasut (2 terms), and Professor Amara Phongsapitch (2 terms).

Each country has a different AICHR selection process. Regarding Thailand, the Ministry of Foreign Affairs appoints the selection committees to select Thai representatives of AICHR, consisting of nine representatives from the government, academics, civil society, and the media, to determine criteria and procedures for jointly selecting Thai representatives.

In summary, the AICHR was established in accordance with the ASEAN Charter in 2008. It is the regional mechanism through which each government in ASEAN appoints representatives to promote human rights. However, AICHR still has limitations on human rights protection, and most of its work could be done only by organizing regional seminars and human rights training.

The post Human Rights Cartoon, Chapter 3 “AICHR, Inter-ASEAN Commission on Human Rights” appeared first on People’s Empowerment Foundation.

“It was found that the IDPs in the eastern part of Salween are in desperate need of humanitarian assistance on food, education, medicine, etc. Since relying only on humanitarian aid is not possible for long-term survival, it is important for the international community to support the IDPs for self-reliance by creating opportunities and providing resources for income generation such as financial support for farming and breeding, vocational-based production, creating markets for products by the IDPs. Additionally, other means of community development, such as enhancing the education opportunities and resources for the IDP children, knowledge training, and providing resources for community facilities, are urgently necessary.” 

Delving into certain situations, the newly published report “Updated Situation of IDPs” discloses the current situation of IDPs by the People’s Empowerment Foundation. 

The post Updated Situation of IDPs appeared first on People’s Empowerment Foundation.

องค์กรเพื่อความโปร่งใสนานาชาติ (Transparency International: T) และดัชนีการรับรู้การทุจริต (CPI)

Transparency International (TI) เป็นองค์กรพัฒนาเอกชน ที่มุ่งเน้น การต่อต้านการทุจริตทั่วโลก Tl ก่อตั้งขึ้นในปี 1993 ดำเนินงานในฐานะแนวร่วมต่อต้านการทุจริตระดับโลกซึ่งเกี่ยวข้องกับบทและพันธมิตรในกว่า 100 ประเทศ หนึ่งในความคิดริเริ่มที่สำคัญของ T! คือดัชนีการรับรู้การทุจริต (CPI) ซึ่งได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางว่าเป็นหนึ่งในเครื่องมือที่มีอิทธิพลมากที่สุดในการวัดการทุจริตทั่วโลก

ดัชนีการรับรู้การทุจริต (CP) เป็นการจัดอันดับประจำปีที่ประเมินระดับการรับรู้ของการทุจริตภาครัฐในประเทศต่างๆทั่วโลก มันให้คะแนนตัวเลขให้กับแต่ละประเทศซึ่งบ่งบอกถึงระดับของการทุจริตที่ผู้เชี่ยวชาญและผู้นำทางธุรกิจรับรู้ ดัชนีราคาผู้บริโภคให้คะแนนประเทศตั้งแต่ 0 ถึง 100 โดยที่ 0 หมายถึงการทุจริตสูงและ 100 หมายถึงสะอาดมาก ดัชนีนี้อ้างอิงจากการสำรวจและการประเมินจากแหล่งต่างๆ รวมถึงนักธุรกิจ ผู้เชี่ยวชาญ และนักวิเคราะห์ที่ประเมินการทุจริตในภาครัฐ

วิธีการ CP1 รวบรวมข้อมูล จากหลายแหล่งเพื่อสร้างการประเมินระดับการทุจริตที่ครอบคลุมและเปรียบเทียบได้ แหล่งข้อมูลเหล่านี้รวมถึงสถาบันและองค์กรที่มีชื่อเสียงซึ่งแต่ละแห่งทำการสำรวจอิสระเพื่อรวบรวมการรับรู้ถึงการทุจริตในประเทศต่างๆ จากนั้นองค์กรเพื่อความโปร่งสนานาชาติ (Transparency International) จะรวบรวมและวิเคราะห์ข้อมูลนี้เพื่อสร้างการจัดอันดับ CPI

จุดแข็งของ CP1 อยู่ที่ความสามารถในการนำเสนอการวัดการรับรู้การทุจริตที่เป็นมาตรฐานและเทียบเคียงได้ในประเทศและภูมิภาคต่างๆ ด้วยการรวมข้อมูลจากแหล่งที่หลากหลาย CP! จะให้ภาพรวมกว้าง ๆ ของแนวโน้มการทุจริตทั่วโลก ผู้กำหนดนโยบาย นักวิจัย และกลุ่มผู้สนับสนุนมักพึ่งพา CPI เพื่อประเมินประสิทธิภาพของความพยายามในการต่อต้านการทุจริต จัดลำดับความสำคัญของการแทรกแซงนโยบาย และจัดสรรทรัพยากรเพื่อจัดการกับความท้าทายด้านการทุจริต

อย่างไรก็ตามสิ่งสำคัญคือต้องทราบว่า CPI มีข้อจำกัด มันวัดการรับรู้ของการทุจริตซึ่งอาจไม่สอดคล้องกับระดับที่แท้จริงของการทุจริตในประเทศ ปัจจัยต่าง ๆ รวมถึงการรายงานข่าวของสื่อวาทกรรมสาธารณะและบรรยากาศทางการเมืองสามารถมีอิทธิพลต่อการรับรู้ นอกจากนี้ CP ไม่ได้รวบรวมกรณีการทุจริตที่เฉพาะเจาะจงหรือความแตกต่างของรูปแบบการทุจริตที่แตกต่างกัน แม้จะมีข้อจำกัดเหล่านี้ แต่ CPI ยังคงเป็นเครื่องมือที่มีค่าในการสร้างความตระหนักเกี่ยวกับปัญหาการทุจริตทั่วโลกและสนับสนุนให้รัฐบาลเพิ่มความโปร่งใสและความรับผิดชอบภายในสถาบันของตน

Transparency International (TI) and The Corruption Perceptions Index (CPI)

Transparency International (TI) is a non-governmental organization combating global corruption. Founded in 1993, TI operates as a global coalition against corruption, involving chapters and partners in more than 100 countries. One of TI’s key initiatives is the Corruption Perceptions Index (CPI), widely recognized as one of the most influential tools for measuring corruption worldwide.

The Corruption Perceptions Index (CPI) is an annual ranking that assesses the perceived levels of public sector corruption in countries worldwide. It provides a numerical score to each country, indicating the degree of corruption perceived by experts and business leaders. The CPI scores countries from 0 to 100, where 0 signifies highly corrupt and 100 represents very clean. The index is based on a combination of surveys and assessments from various sources, including businesspeople, experts, and analysts who evaluate corruption in the public sector.

The CPI methodology aggregates data from multiple sources to create a comprehensive and comparable assessment of corruption levels. These sources include reputable institutions and organizations, each conducting independent surveys to gather perceptions of corruption in different countries. Transparency International then compiles and analyzes this data to create the CPI ranking.

The strength of the CPI lies in its ability to offer a standardized and comparable measure of corruption perceptions across different countries and regions. By amalgamating data from diverse sources, the CPl provides a broad overview of corruption trends globally. Policymakers, researchers, and advocacy groups often rely on the CPI to assess the effectiveness of anti-corruption  efforts, prioritize policy interventions, and allocate resources to address corruption challenges.

However, it is essential to note that the CPI has its limitations. It measures perceptions of corruption, which may not always align with a country’s actual corruption levels. Various factors, including media coverage, public discourse, and political climate can influence perceptions. Additionally, the CPI does not capture specific instances of corruption or the nuances of different corrupt practices. Despite these limitations, the CPI remains a valuable tool for raising awareness about corruption issues globally and encouraging governments to enhance transparency and accountability within their institutions.

The post องค์กรเพื่อความโปร่งใสนานาชาติและดัชนีการรับรู้การทุจริต Transparency International (TI) and The Corruption Perceptions Index (CPI) (English Below) appeared first on People’s Empowerment Foundation.

The post Education Barriers for Children from Migrant and Refugee Communities in Thailand appeared first on People’s Empowerment Foundation.

#AICHR #PEF #peoplesempowermentfoundation #มูลนิธิศักยภาพชุมชน

อาเซียนนั้นถูกก่อตั้งอย่างเป็นทางการเมื่อปี 1967 โดยเริ่มก่อตั้งในประเทศไทย ณ วังสราญรมย์ เริ่มก่อตั้งโดยห้าประเทศสมาชิกที่สำคัญ ได้แก่ ไทย อินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์และสิงคโปร์

โดยมีจุดประสงค์สำคัญคือการสร้างความร่วมมือทางด้านเศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรม การศึกษาและศาสตร์ต่างๆ รวมถึงการสร้างสันติภาพและความมั่นคง     

ในช่วงแรกอาเซียนจะมีการประชุมกันเฉพาะช่วงเวลาที่จำเป็นหรือเวลาที่เกิดข้อขัดแย้งระหว่างกัน ไม่มีการประชุมประจำปีจะเจอกันเป็นครั้งคราวเท่านั้น บทบาทของเซียนในช่วงแรกนี้คือการลดความขัดแย้งระหว่างรัฐบาลในภูมิภาค

หลังจากอาเซียนเดินทางมาได้กว่า 41 ปี ก็ได้มีการตกลงเขียนรัฐธรรมนูญของอาเซียนขึ้น เรียกว่า “กฎบัตรอาเซียน” (ASEAN Charter) เป็นการกำหนดถึงอำนาจของรัฐในการทำงานระดับอาเซียน สิ่งสำคัญคือทำให้เกิดความร่วมมือระหว่างรัฐบาล การกำหนดให้มีการประชุมอาเซียนทุกปีในหลายๆระดับ อย่างไรก็ดีปัญหาของอาเซียนคือการไม่มีกลไกรัฐสภาและกลไกศาล

มาตรา 14 ของกฎบัตรอาเซียนมีการกำหนดว่าต้องมีสถาบันสิทธิมนุษยชนระดับภูมิภาค เพื่อทำหน้าที่ให้การรณรงค์และคุ้มครองสิทธิมนุษยชนในอาเซียน

หลังจากการก่อตั้ง AICHR ขึ้นมาแล้ว ก็ได้มีการกำหนด TOR เพื่อระบุถึงขอบเขตการทำงานของ AICHR อย่างชัดเจน แต่อย่างไรก็ดียังมีปัญหาในการทำงานขับเคลื่อนสิทธิฯหลายอย่าง เช่นการคุ้มครองสิทธิ รวมถึงหากภาคประชาชนจะทำงานกับ AICHR ก็ต้องทำการลงทะเบียนและให้ได้รับการยอมรับจาก AICHR ก่อน ในการที่จะทำงานร่วมกัน AICHR

AICHR คือระบบตัวแทนที่แต่งตั้งโดยรัฐ มาเพื่อทำงานขับเคลื่อนประเด็นสิทธิมนุษยชนในระดับภูมิภาค

ตั้งแต่ก่อตั้ง AICHR ในปี 2009 จนถึงปี 2021 ประเทศไทยมีตัวแทน AICHR มาแล้วทั้งหมด 3 คนใน 5 วาระ ได้แก่ ดร.ศรีประภา เพชรมีศรี (1 วาระ) ดร.เสรี นนทสูติ (2 วาระ) และอาจารย์อมรา พงศาพิชญ์ (2 วาระ)

ในแต่ละประเทศจะมีกระบวนการคัดเลือกที่แตกต่างกันไป ในส่วนของประเทศกระบวนการคัดเลือกตัวแทน AICHR กระทรวงการต่างประเทศจะแต่งตั้งคณะกรรมการสรรหาเพื่อคัดเลือกผู้แทนไทย ประกอบด้วยผู้แทนจากภาครัฐ นักวิชาการ ภาคประชาสังคม และสื่อมวลชน จำนวน 9 คน เพื่อร่วมกันกำหนดหลักเกณฑ์และวิธีการ และคัดเลือกผู้แทนไทยฯ

โดยสรุป AICHR นั้นถูกแต่งตั้งตามกฎบัตรของอาเซียนในปี 2008 เป็นกลไกที่แต่ละรัฐบาลในอาเซียนจะแต่งตั้งตัวแทนมาเพื่อทำงานขับเคลื่อนสิทธิมนุษยชน โดย AICHR ยังมีข้อจำกัดในการสร้างกระบวนการคุ้มครองสิทธิมนุษยชน ผลงานส่วนใหญ่จะเป็นการจัดประชุมสัมมนาและการจัดฝึกอบรมเรื่องสิทธิมนุษยชน

The post การ์ตูนสิทธิมนุษยชน ตอนที่ 3 “AICHR คณะกรรมมาธิการระหว่างอาเซียนว่าด้วยสิทธิมนุษยชน” appeared first on People’s Empowerment Foundation.

UNCAC at 20: Uniting Against Corruption | 9 December International Anti-Corruption Day

Join us in commemorating the 20th anniversary of the United Nations Convention against Corruption (UNCAC), adopted on October 31, 2003. With 191 state parties, UNCAC stands as the world’s first legally binding anti-corruption instrument. As we celebrate, let’s reflect on positive changes driven by collective efforts.

UNCAC, a unique tool, aims to prevent and criminalize corruption, define specific acts, and promote international cooperation, asset recovery, technical assistance, and information exchange. It’s a milestone in the global fight against corruption.

The Conference of the States Parties (CoSP) serves as the main decision-making body for UNCAC. All ratifying states are automatically part of CoSP, while others can apply for observer status. The upcoming CoSP10 in Atlanta, United States, is a significant event in the global anti-corruption community. Explore the conference at http://www.unodc.org/CoSP10

Save the Date for #CoSP10 on December 11–15! Let’s stand #UnitedAgainstCorruption. #UNCAC20 #IACD2023

ร่วมรำลึกถึงวันครบรอบ 20 ปีของ “อนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยการต่อต้านการทุจริต (UNCAC)” ซึ่งมีมติเห็นชอบอย่างเป็นเอกฉันท์เมื่อวันที่ 31 ตุลาคม พ.ศ. 2546 และมีประเทศภาคีสมาชิกทั้งหมด 191 ประเทศ UNCAC ถือเป็นตราสารต่อต้านการทุจริตที่มีผลผูกพันทางกฎหมายฉบับแรกของโลก ร่วมเฉลิมฉลองพร้อมกับร่วมกันสะท้อนคิดถึงการร่วมมือกันซึ่งจะขับเคลื่อนไปสู่การเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้น 

UNCAC เป็นเครื่องมือที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อป้องกันและปราบปรามการทุจริต ตั้งแต่กำหนดการกระทำที่นับว่าเป็นทุจริตอย่างเฉพาะเจาะจง นอกจากนี้ยังส่งเสริมความร่วมมือระหว่างประเทศ การกู้คืนสินทรัพย์ การให้ความช่วยเหลือและการแลกเปลี่ยนข้อมูล ซึ่งการเกิดขึ้นของอนุสัญญานี้นับเป็นเหตุการณ์สำคัญระดับโลกในการร่วมมือต่อสู้กับการทุจริต

การประชุม The Conference of the States Parties (CoSP) นับเป็นการประชุมที่ทำหน้าที่หลักในขับเคลื่อนการตัดสินใจของ UNCAC ประเทศที่ให้สัตยาบันทั้งหมดจะเป็นส่วนหนึ่งของ CoSP โดยอัตโนมัติ ในขณะที่ประเทศอื่นๆ สามารถสมัครเพื่อเป็นผู้สังเกตการณ์ได้ งาน CoSP10 ที่กำลังจะเกิดขึ้น ณ แอตแลนตา ประเทศสหรัฐอเมริกา การประชุมซึ่งถือว่าสำคัญต่อกลุ่มต่อต้านการทุจริตทั่วโลก โดยสามารถติดตามการประชุมผ่านทาง  http://www.unodc.org/CoSP10

อย่าพลาดวันสำคัญ #CoSP10 วันที่ 11-15 ธันวาคมนี้! มายืนหยัด #ร่วมต่อต้านคอร์รัปชัน ไปด้วยกัน #UnitedAgainstCorruption  #UNCAC20 #IACD2023

The post UNCAC at 20: Uniting Against Corruption รวมพลังต่อต้านคอร์รัปชั่น appeared first on People’s Empowerment Foundation.

• บทที่ 2: มาตรการป้องกัน 

บทที่ 2 เน้นมาตรการเชิงรุกเพื่อป้องกันการทุจริต รัฐภาคีได้รับการกระตุ้นให้ใช้นโยบายที่โปร่งใส รวมถึงการจัดซื้อจัดจ้างที่โปร่งใสและการจัดการทางการเงิน มันเน้นความสําคัญของข้าราชการตามคุณธรรมการเข้าถึงข้อมูลสาธารณะตุลาการอิสระและการมีส่วนร่วมอย่างแข็งขันของภาคประชาสังคม มาตรการเหล่านี้สร้างรากฐานสำหรับความซื่อสัตย์ความรับผิดชอบและการจัดการกิจการสาธารณะที่เหมาะสมซึ่งมีความสําคัญต่อการสร้างสังคมที่ปราศจากการทุจริต 

• บทที่ 3: การทำให้เป็นอาชญากรรมและการบังคับใช้กฎหมาย 

บทที่ 3 กล่าวถึงการทุจริตเฉพาะที่รัฐภาคีต้องดำเนินการทางอาญา รวมถึงการติดสินบน การยักยอก และการขัดขวางกระบวนการยุติธรรม มันสนับสนุนบทลงโทษสำหรับความผิดเช่นการรับสินบนการละเมิดหน้าที่และการฟอกเงิน บทนี้ยังครอบคลุมถึงการบังคับใช้การดำเนินคดีการคุ้มครองผู้แจ้งเบาะแสและการเยียวยาการทุจริต โดยมุ่งเน้นที่การบังคับใช้กฎหมายที่เข้มแข็ง เพื่อให้มั่นใจว่าผู้กระทำผิดจะถูกดำเนินคดีและผู้แจ้งเบาะแสจะได้รับการคุ้มครองในขณะที่ให้การชดเชยและอายัดทรัพย์สินที่ทุจริต 

• บทที่ 4: ความร่วมมือระหว่างประเทศ 

บทที่ 4 กำหนดความร่วมมือระหว่างประเทศทั้งทางอาญาและทางแพ่ง/การบริหารที่เกี่ยวข้องกับการทุจริต ทำให้ความร่วมมือเป็นข้อบังคับและส่งเสริมความร่วมมือระหว่างประเทศ บทนี้เน้นย้ำถึงความสําคัญของการแลกเปลี่ยนหลักฐานอํานวยความสะดวกในการดำเนินคดีในศาลที่มีประสิทธิภาพและเสริมสร้างความร่วมมือในการต่อต้านการทุจริตทั่วโลก 

• บทที่ 5: การกู้คืนสินทรัพย์ 

บทที่ 5 เน้นถึงสิทธิในการกู้คืนทรัพย์สินสาธารณะที่ถูกขโมย ให้อำนาจแก่ประเทศต่างๆในการนํากฎหมายมาใช้เพื่อติดตามแช่แข็งริบและคืนเงินที่ได้มาจากกิจกรรมการทุจริต เงินที่กู้คืนสามารถส่งคืนไปยังรัฐที่ร้องขอหรือโดยตรงกับเหยื่อแต่ละราย บทนี้มุ่งเน้นไปที่การชดใช้ทรัพย์สินที่ถูกขโมยเพื่อให้แน่ใจว่าเงินจากการทุจริตจะถูกยึดและส่งคืนให้กับเจ้าของที่ถูกต้องของพวกเขามีส่วนร่วมในความยุติธรรมและการป้องกันการทุจริตในอนาคต 

บทเหล่านี้รวมกันเป็นแกนหลักของ UNCAC จัดการกับการทุจริตอย่างครอบคลุมผ่านการป้องกันการทำให้เป็นอาชญากรรมความร่วมมือระหว่างประเทศและการกู้คืนทรัพย์สิน แต่ละบทมีบทบาทสำคัญในการส่งเสริมสังคมที่โปร่งใส ตรวจสอบได้ และปราศจากการทุจริตทั่วโลก

“การกระทำใดบ้างที่รวมอยู่ในคําจํากัดความของการทุจริต” 

ในบทที่ 3 ของอนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยการต่อต้านการทุจริต (UNCAC) มีการระบุและแก้ไขการทุจริตในรูปแบบต่างๆ แม้ว่าบทนี้จะไม่ได้ให้คําจํากัดความเดียวของ “การทุจริต” แต่ก็แสดงรายการการกระทำที่ทุจริตเฉพาะที่รัฐภาคีควรลงโทษทางอาญา การกระทำเหล่านี้รวมถึง: 

1. การติดสินบน: เกี่ยวข้องกับการเสนอ การให้ การรับ หรือการชักชวนสิ่งที่มีคุณค่าเพื่อมีอิทธิพลต่อการกระทำหรือการตัดสินใจของเจ้าหน้าที่ในการปฏิบัติหน้าที่โดยมีเจตนาที่จะได้เปรียบอย่างไม่เหมาะสม 

2. การยักยอก: หมายถึงการยักยอกหรือขโมยเงินหรือทรัพย์สินสาธารณะโดยเจ้าหน้าที่ของรัฐที่ได้รับมอบหมายให้ดูแล 

3. การขัดขวางกระบวนการยุติธรรม: เกี่ยวข้องกับการกระทำที่แทรกแซงการบริหารงานของกฎหมายที่เหมาะสม รวมถึงการยุ่งเหยิงกับพยานหลักฐาน พยาน หรือกระบวนการยุติธรรม 

4. การปกปิดเงินทางอาญา: สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับการกระทำที่ดำเนินการเพื่อซ่อนหรือปิดบังที่มาของเงินหรือทรัพย์สินที่ได้รับจากกิจกรรมทางอาญาเช่นการทุจริต 

บทนี้ยังสนับสนุนให้รัฐภาคีลงโทษการกระทำที่เกี่ยวข้องกับการทุจริตเพิ่มเติมรวมถึงการรับสินบนการซื้อขายอิทธิพลการใช้อำนาจในทางที่ผิดการเพิ่มคุณค่าที่ผิดกฎหมายการติดสินบนภาคเอกชนการฟอกเงินและการปกปิดทรัพย์สินที่ผิดกฎหมาย 

แม้ว่า UNCAC จะไม่ได้ให้คําจํากัดความเดียวของ “การทุจริต” แต่ก็มีกรอบการทำงานที่ครอบคลุมสำหรับการระบุและลงโทษการทุจริตที่หลากหลายซึ่งจะช่วยส่งเสริมความโปร่งใสความรับผิดชอบและหลักนิติธรรม 

5 Key Focal Points on United Nations Convention Against Corruption: UNCAC 

• Chapter 2: Preventive Measures 

Chapter 2 emphasizes proactive measures to prevent corruption. States Parties are urged to adopt transparent policies, including transparent procurement and financial management. It stresses the importance of a merit-based civil service, public access to information, an independent judiciary, and active involvement in civil society. These measures create a foundation for integrity, accountability, and proper management of public affairs, which is crucial for building corruption-free societies. 

• Chapter 3: Criminalization and Law Enforcement 

Chapter 3 outlines specific corrupt practices that States Parties must criminalize, including bribery, embezzlement, and obstruction of justice. It encourages penalties for offenses like accepting bribes, abuse of function, and money laundering. The chapter also covers enforcement, prosecution, whistleblower protection, and remedies for corruption. It focuses on robust law enforcement, ensuring that perpetrators are prosecuted and whistleblowers are safeguarded while providing compensation and freezing corrupt assets. 

• Chapter 4: International Cooperation 

Chapter 4 mandates international cooperation in both criminal and civil/administrative corruption-related matters. It eases the requirement of dual criminality, making cooperation mandatory and promoting collaboration between countries. This chapter emphasizes the importance of exchanging evidence, facilitating effective court proceedings, and enhancing cooperation to combat corruption globally. 

• Chapter 5: Asset Recovery 

Chapter 5 highlights the right to recover stolen public assets. It empowers countries to adopt laws to trace, freeze, forfeit, and return funds acquired through corrupt activities. Recovered funds can be returned to the requesting state or directly to individual victims. This chapter focuses on the restitution of stolen assets, ensuring that the proceeds of corruption are confiscated and returned to their rightful owners, contributing to justice and the prevention of future corruption. 

These chapters collectively form the backbone of UNCAC, addressing corruption comprehensively through prevention, criminalization, international cooperation, and asset recovery. Each chapter plays a vital role in fostering transparent, accountable, and corruption-free societies worldwide. 

“What actions are encompassed within the definition of ‘corruption’?” 

In Chapter 3 of the United Nations Convention against Corruption (UNCAC), various forms of corrupt practices are identified and addressed. While the chapter doesn’t provide a single definition of “corruption,” it lists specific corrupt acts that States Parties should criminalize. These acts include, but are not limited to: 

1. Bribery: This involves offering, giving, receiving, or soliciting something of value to influence the actions or decisions of an official in the discharge of their duties, with the intent to gain an improper advantage. 

2. Embezzlement: This refers to the misappropriation or theft of public funds or property by a public official entrusted with their care. 

3. Obstruction of Justice: This involves actions that interfere with the proper administration of law, including tampering with evidence, witnesses, or judicial processes. 

4. Concealment of Criminal Proceeds: This pertains to actions taken to hide or obscure the origins of funds or assets obtained through criminal activities, such as corruption. 

The chapter also encourages States Parties to penalize additional corruption-related acts, including accepting bribes, trading in influence, abuse of function, illicit enrichment, private sector bribery, money laundering, and the concealment of illicit assets. 

While UNCAC doesn’t define “corruption,” it offers a comprehensive framework for identifying and criminalizing a wide range of corrupt practices, thereby promoting transparency, accountability, and the rule of law. 

The post 5 ประเด็นสำคัญเกี่ยวกับอนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยการต่อต้านการทุจริต  5 Key Focal Points on United Nations Convention Against Corruption: UNCAC (English Below) appeared first on People’s Empowerment Foundation.