แต่กฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศนั้นมีลักษณะอย่างไร? เกิดขึ้นมาได้อย่างไร? มาร่วมเรียนรู้ไปกับการ์ตูนสิทธิมนุษยชนตอนใหม่ที่พูดถึงเรื่อง “มนุษยธรรมระหว่างประเทศ” เพื่อเพิ่มความเข้าใจในเรื่องนี้กัน!

หลักมนุษยธรรมเกิดขึ้นเมื่อ เฮนรี่ ดูว์น็อง ซึ่งเป็นนักธุรกิจและนักช่วยเหลือเพื่อนมุนษย์ชาวสวิส ได้เห็นการสูญเสียและการทรมานในสงคราม “The Battle of Solferino” เกิดขึ้นในวันที่ 24 มิถุนายน 1859 จึงได้มีการเขียนหนังสือ “A Souvenir of Solferino” เพื่อเรียกร้องให้การมาตราการดูแลทหารที่บาดเจ็บในภาวะสงคราม 

แนวคิดของเฮนรี่ ดูว์น็องได้ถูกตอบรับจนกระทั่งได้มีการก่อตั้งคณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศ หรือ International Committee of the Red Cross (ICRC) ขึ้นมา และได้นำไปสู่การออกอนุสัญญาเจนีวาฉบับแรก (first Geneva Convention) ในปี 1864 ซึ่งมีหลักการสำคัญคือ 

• การช่วยเหลือทหารที่บาดเจ็บโดยไม่เลือกสัญชาติ
• แพทย์สนามต้องทำงานเป็นกลางในการปฏิบัติหน้าที่และช่วยทุกคนที่บาดเจ็บในภาวะสงคราม
• การกำหนดสัญลักษณ์กาชาดเป็นรูปคาดบวกสีแดงบนพื้นสีขาวใช้ในสภาวะสงคราม

ในกลุ่มประเทศอาเซียนมีเพียงประเทศไทยเท่านั้น (ตอนนั้นยังใช้ชื่อสยาม) ที่ลงนามในอนุสัญญานี้ในปี 1895 

แม้ว่าจะมีอนุสัญญาเจนีวาฉบับแรกในปี 1864 ก็ตาม การเกิดขึ้นของสงครามโลกครั้งที่สอง ทำให้องค์กร ICRC ได้เห็นถึงความล้มเหลวในการขับเคลื่อนประเด็นมนุษยธรรม ในปี 1945 จึงได้ผลักดันให้รัฐบาลทั่วโลกหลักการมนุษยธรรมให้เป็นกฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศ  

ซึ่งกฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศนั้นคือการรวมกันของอนุสัญญาด้านมนุษยธรรม 4 ฉบับด้วยกัน

1. อนุสัญญาเจนีวา ฉบับที่ 1 ข้อตกลงการดูแลทหารที่บาดเจ็บในสงคราม
2. อนุสัญญาเจนีวา ฉบับที่ 2 ข้อตกลงการดูแลทหารที่บาดเจ็บในการสู้รบทางทะเล
3. อนุสัญญาเจนีวา ฉบับที่ 3 ข้อตกลงในปฏิบัติต่อนักโทษสงคราม
4. อนุสัญญาเจนีวา ฉบับที่ 4 ข้อตกลงในการคุ้มครองประชาชนในภาวะสงคราม 

การลงนามกฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศคือต้องยอมรับอนุสัญญาด้านมนุษยธรรม ”ทั้งหมด” 4 ฉบับ

ใครควรได้รับการคุ้มครองภายใต้กฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศ? 

กฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศได้มีหลักการสำคัญที่ถูกระบุชัดเจนถึงผู้ที่ควรได้รับการคุ้มครองภายใต้สภาวะสงคราม รวมถึงพฤติการณ์ไม่ควรกระทำในภาวะสงคราม ได้แก่

• ผู้ที่ไม่ได้เข้าร่วมสู้รบ เช่น พลเรือน
• ผู้ที่ไม่สามารถทำงานสู้รบได้อีก เช่น ทหารที่บาดเจ็บ เชลยที่ถูกจับและทหารที่ยอมวางอาวุธ
• ห้ามพุ่งเป้าโจมตีพลเรือน หากละเมิดจะเข้าข่ายละเมิดอาชญากรสงคราม
• รับรองสิทธิพลเมืองที่ต้องได้รับการคุ้มครองจากภัยสงคราม หลี่กเลี่ยงการทำลายหรือการสร้างความเสียหายแก่ทรัพย์สินของพลเรือน
• รับรองสิทธิในการรักษาพยาบาลผู้ได้รับบาดเจ็บและผู้ป่วย
• ห้ามมุ่งโจมตีบุคลากรทางการแพทย์ที่ดำเนินงานด้านมนุษยธรรม
• ห้ามกระทำการทรมาน ทำลายศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์แก่เชลยศึก
• เชลยศึกหรือผู้ถูกคุมขังต้องได้รับอาหารและสามารถติดต่อญาติได้
• จำกัดวิธีการ รูปแบบสงครามเพื่อหลี่กเลี่ยงผลเสียในวงกว้างที่ไม่อาจะควบคุมได้
• ห้ามกระทำการข่มขืนหรืออนาจารในรูปแบบใดๆ โดยเด็ดขาด 

นอกจากกฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศแล้ว ยังมีอนุสัญญาอื่นๆอีกมากที่เกี่ยวข้องกับสงคราม ที่เกิดขึ้นและพัฒนาตามยุคสมัย กฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศทั้งสี่ฉบับนี้ถือเป็นหลักพื้นฐานของการเกิดขึ้นของหลักมนุษยธรรมทั่วโลก นำไปสู่อนุสัญญาใหม่ๆเพื่อมุ่งรักษาชีวิตเพื่อนมนุษย์ในสภาวะสงคราม

ความร่วมมือและการทำงานด้านมนุษยธรรมได้ถูกขยายไปยังการก่อตั้งองค์กรใหม่ๆ รวมถึงระดับประเทศในภูมิภาคในอาเซียนด้วย

ในปี 1991 ได้มีการจัดตั้งองค์กรสหประชาชาติเพื่อการประสานงานด้านมนุษยธรรม หรือ The Coordinator of Humanitarian Affairs (OHCA) ผ่านข้อตกลงสมัชชาใหญ่ฉบับที่ 46/182 (General Assembly Resolution 46/182) เพื่อสนับสนุนงานช่วยเหลือประสานงานด้านมนุษยธรรมแก่เพื่อนมนุษย์ในสถานการณ์ฉุกเฉิน

OHCA ได้วางหลักการพื้นฐานทางมนุษยธรรมสี่ข้อหลักๆด้วยกัน คือ

• หลักการทำงานบนพื้นฐานความเป็นมนุษย์
• หลักการทำงานบนพื้นฐานการทำงานไม่เลือกฝ่าย
• หลักการทำงานบนพื้นฐานความเสมอภาค
• หลักการทำงานบนพื้นฐานของความเป็นอิสระ 

หากเรามามองการทำงานด้านมนุษยธรรมในภูมิภาคอาเซียน อาเซียนได้มีการก่อตั้งองค์กรระหว่างรัฐบาลอาเซียนเพื่อทำงานด้านมนุษยธรรมในภูมิภาค หรือ The ASEAN Coordinating Centre for Humanitarian Assistance on Disaster Management (AHA Center) เมื่อปี 2011 

ในระดับรัฐบาลของอาเซียนก็ได้มีการจัดตั้งองค์กาชาดระดับประเทศขึ้นมา โดยใช้ชื่อสภากาชาด และสมาคมเสี้ยววงเดือนแดง 

นอกจากนี้ยังมีองค์กรที่ทำงานเพื่อไว้แสวงผลกำไรทั่วโลกอีกนับไม่ถ้วน ที่ทำงานคอยช่วยเหลือสนับสนุนงานภารกิจด้านมนุษยธรรม 

สถานการณ์ภาพรวมด้านมนุษยธรรมในอาเซียน พบว่ายังคงมีปัญหาอีกมาก ปัญหาใหญ่ที่ส่งผลแก่ปัญหาด้านมนุษยธรรมมากที่สุดคือปัญหาการสู้รบทางอาวุธในพม่า โดยชนกลุ่มน้อยและประชาชนหลายคนไม่สามารถเข้าถึงการช่วยเหลือทางมนุษยธรรมได้ ส่งผลให้เกิดการอพยพย้ายถิ่นและลี้ภัยสู่ประเทศไทยและประเทศอื่นๆ โดยองค์กรอื่นๆจะสามารถเข้ามาทำงานช่วยเหลือได้เมื่อรัฐบาลแต่ละประเทศอนุญาตให้เข้ามาทำงานได้เท่านั้น

*ข้อมูลเมื่อปี 2022

โดยบทสรุปแล้ว 

หลักมนุษยธรรมคือหลักการที่มีไว้เพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ในทุกสภาวะที่ยากลำบากในทันที โดยที่ต้องไม่เลือกปฏิบัติและเป็นอิสระไม่ถูกขัดขวางจากสถาบันทางสังคมอื่นๆ 

โดยหลักและกฎหมายมนุษยธรรมสากลมีการริเริ่มได้ปี 1864 จากแนวคิดการช่วยเหลือทหารในสงครามกลายเป็นกฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศ (International Humanitarian Law: IHL) ในปี 1949 โดยภายหลังได้ถูกขยายแนวคิดครอบคลุมถึงการช่วยเหลือผู้คนจากภัยพิบัติและทุกสภาวะที่ยากลำบากของมนุษย์ 

หลักการมนุษยธรรมสากลยังถือเป็นหลักจารีตประเพณีระหว่างประเทศ ที่ทุกประเทศจะต้องนำไปปฏิบัติแม้ว่าประเทศนั้นจะไม่ลงนามในอนุสัญญาก็ตาม

Fact-finding humanitarian report, PEF visited the field for donations and monitored the situation of IDPs after the recent massive fight in the Myawaddy area, investigating the condition of IDPs. This report essentially reviews the needs of IDPs after impacted by armed conflict.

Please access to the full report: https://drive.google.com/file/d/1C9V8P1wRqSfPLG5VJNtgSd0kDGu-e5By/view?usp=sharing

25 Organizations and 44 Individuals signed joint-statement of Condemnation against Min Aung Hlaing’s Act of Using Aung San Suu Kyi as Human Shield from Attacks by Ethnic Military Forces

The key statement demands

1. Min Aung Hlaing and the State Administration Council (SAC) must immediately reveal the conditions and whereabouts of Aung San Suu Kyi and U Win Myin without any condition for the sake of transparency and expressing intentions to release them following humanitarian principles, and for their health as was announced to the international society.
2. Kim Aris should be granted permission to see his mother as a family member according to humanitarian principles.
3. The international society, ASEAN and Thailand should condemn and protest against this action, without acknowledging legitimacy in the government led by Min Aung Hliang from now on.
4. The international society, ASEAN and Thailand, abiding to international humanitarian principles, should revise their foreign policies with Myanmar in order to cause positive changes in the region.
5. The international society, ASEAN and Thailand should support people in Myanmar in restoration of and transition to sustainable democracy in the country.

25 องค์กรและ 44 บุคคลร่วมลงนามในแถลงการณ์ร่วมประณาม มิน อ่อง ลายที่จะใช้นางออง ซานซู จี เป็นโลห์มนุษย์ป้องกันการโจมตีเนปิดอว์จากกองกำลังต่อต้านชาติพันธ์ุ

พวกเราเรียกร้องให้

1. มินอองลายและกองทพัพม่าต้องเปิดเผยสถานภาพและสถานที่กักขังของออง ซาน ซูจี และอู วิน มิน โดยททันทีอย่างไม่มีเงื่อนไข
2. คิม อีริค ควรได้รับอนุญาตในการเข้าพบแม่ของเธอในฐานะที่เป็นสมาชิกครอบครัวให้เป็นไปตามหลักมนุษยธรรม
3. ประชาคมโลก อาเซียนและประเทศไทย ต้องประณามและคัดค้านการกระทำนี้ ทั้งไม่ยอมรับความชอบธรรมในการปกครองประเทศพม่าของ มิน ออง ลายอีกต่อไป
4. ประชาคมโลก อาเซียนและประเทศไทยต้องมีการทบทวนท่าที นโยบายต่างประเทศต่อประเทศเมียนมาร์ ซึ่งจะมีผลต่อการเปลี่ยนแปลงในภูมิภาคและต้องยึดมั่นในหลักการมนุษยธรรมสากล
5. ประชาคมโลก อาเซียนและประเทศไทยต้องช่วยเหลือประชาชนพม่าในการฟื้นฟูประเทศชาติ สนับสนุนการเปลี่ยนผ่านประชาธิปไตยของ เมียนมาร์อย่างยั่งยืน

Access full statement: https://drive.google.com/file/d/1wFPR3i4IifAycfUCr7nLF9byI9dPqn1Q/view?usp=sharing

หลายคนอาจจะเคยได้ยินคำว่า “กสม” หรือคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนบ้าง แต่หลายคนอาจจะยังไม่รู้ถึงหลักการพื้นฐานและที่มาของ กสม และเหตุผลของการตั้งสถาบันสิทธิมนุษยชนในประเทศ

โดยคำนิยามของ GANHRI (Global Alliance of National Human Rights Institutions) สถาบันสิทธิมนุษยชนจะต้องทำหน้าที่สำคัญในการรณรงค์และคุ้มครองสิทธิมนุษยชนแก่ทุกคนภายใต้อธิปไตยของประเทศนั้น สถาบันสิทธิฯควรถูกก่อตั้งโดยถูกรับรองจากรัฐธรรมนูญและรัฐบาล โดยมีอำนาจในการทำงานตรวจสอบและคุ้มครองสิทธิมนุษยชนแก่คนทุกคน  สถาบันสิทธิฯควรจะได้รับงบประมาณที่เหมาะสมจากรัฐในการทำงาน และควรมีความเป็นอิสระในการทำงาน ไม่ควรถูกครอบงำโดยอำนาจของรัฐหรืออำนาจใดๆ บทบาทหนึ่งที่สำคัญคือการที่มีอำนาจในการนำเสนอแนวทางแก้ไขปัญหาด้านสิทธิมนุษยชนแก่รัฐบาลในประเทศนั้นๆ และสถาบันสิทธิฯควรยึดถือหลักการสิทธิฯสากลเพื่อพัฒนาให้ประเทศเหล่านี้มีการพัฒนาด้านสิทธิฯให้เป็นไปตามหลักการสากล

ตามหลักการสากล “ทุกประเทศ” ควรมีสถาบันสิทธิมนุษยชนเพื่อคอยทำหน้าที่ตรวจสอบและคุ้มครองสิทธิมนุษยชนในตอนนี้ขอเชิญทุกคนมาร่วมเรียนรู้ด้วยกันถึงกลไกสิทธิมนุษยชนระดับชาติ ถึงที่มา บทบาทและความสำคัญของสถาบันสิทธิมนุษยชนด้วยกัน

#NHRI #NHRCT #PEF #humanrights

หลักการการก่อตั้งสถาบันสิทธิมนุษยชนในระดับประเทศนั้นจริงๆ เป็นหลักการสากลที่มาจากที่ประชุมในเวทีของสหประชาชาติ ซึ่งถูกพูดถึงครั้งแรกในปี 1946 โดยมีข้อเสนอจาก สภาเศรษฐกิจและสังคมของสหประชาชาติได้เสนอให้แต่ละรัฐบาลก่อตั้งสถาบันสิทธิมนุษยชนระดับประเทศ เพื่อทำงานรณรงค์และคุ้มครองสิทธิมนุษยชนในแต่ละประเทศ ซึ่งข้อเสนอนี้มีการก่อนการเกิดขึ้นของปฏิญญาสิทธิมนุษยชนแห่งสหประชาชาติ 2 ปี

จากนั้นใช้เวลาอีกหลายปีจนถึงปี 1978 คณะกรรมการสิทธิมนุษยชนของสหประชาชาติ ได้ผลักดันประเด็นนี้อีกครั้งในที่ประชุมใหญ่ของสหประชาชาติ (General Assembly) อีกครั้ง

จนในปี 1991 ได้เกิดการฝึกอบรมครั้งแรกเกี่ยวกับการจัดตั้งสถาบันสิทธิมนุษยชนระดับประเทศ ในประเทศฝรั่งเศส จึงเกิดหลักการพื้นฐานของสถาบันสิทธิมนุษยชนขึ้น เรียกว่า “หลักการปารีส” (Paris Principle) ซึ่งสถาบันสิทธิฯในทุกประเทศจำเป็นต้องยึดตามหลักการปารีสนี้ เป็นคุณลักษณะพื้นฐานของสถาบันสิทธิมนุษยชนในทุกประเทศ

ในปี 1993 ได้มีการก่อตั้งองค์กรสากลที่คอยตรวจสอบสถานการณ์ทำงานของสถาบันสิทธิฯระดับชาติทั่วโลก (ตอนนั้นใช้ชื่อว่า the International Coordinating Committee of the National Institute: ICC) ซึ่งในภายหลังในปี 2016 ได้เปลี่ยนชื่อเป็น Global Alliance of National Human Rights Institutions (GANHRI) โดยมีบทบาทสำคัญในการสนับสนุนสถาบันสิทธิฯในทุกประเทศ และให้การรับรองสถานะของสถาบันสิทธิฯในแต่ละประเทศว่าเป็นไปตามหลักการปารีสหรือไม่

TIP: ประเทศแรกที่ตั้งสถาบันสิทธิมนุษยชนได้แก่ ออสแตเรีย ซึ่งก่อตั้งในปี 1970 ซึ่งต่อมาประเทศนิวซีแลนด์และฟิลิปปินส์ได้ก่อตั้งตามมา  

หลักการปารีส (Paris Principle) ถือเป็นหลักการสำคัญพื้นฐานของสถาบันสิทธิมนุษยชนระดับชาติ โดยรัฐบาลทุกรัฐจะต้องให้บทบาทและอำนาจพื้นฐานในการทำงานด้านสิทธิมนุษยชนดังนี้

1. มีเป้าหมาย ในการทำงานรณรงค์และคุ้มครองสิทธิมนุษยชน

2. มีอำนาจและหน้าที่ ในการให้ข้อเสนอแนะและติดตามสถานการณ์สิทธิฯที่ถูกร้องเรียน รวมถึงการให้การศึกษาสิทธิมนุษยชน

3. มีความเป็นอิสระจากรัฐบาล สถาบันสิทธิฯต้องมีอิสระจากรัฐ โดยต้องถูกรับรองโดยกฎหมายและรัฐธรรมนูญ

4. มีความหลากหลาย คณะกรรมการสิทธิฯควรประกอบด้วยตัวแทนที่มาจากความหลากหลายทางสังคม

5. มีอำนาจในการตรวจสอบ ต้องอำนาจในการตรวจสอบและสามารถเข้าถึงเอกสาร หลักฐานต่างๆในการตรวจสอบ

6. มีทรัพยากรที่เพียงพอและเหมาะสม ต้องได้รับเงินสนับสนุน เจ้าหน้าที่ ในการทำงานด้านมนุษยชนอย่างเพียงพอและเหมาะสมในการดำเนินงาน

7. มีความร่วมมือ ต้องทำงานร่วมกับสถาบันด้านสิทธิฯประเทศอื่นๆ รวมถึงองค์กรภาคประชาสังคม

8. ร่วมมือกับกลไกระหว่างประเทศ ต้องทำงานร่วมกับกลไกสิทธิฯระหว่างประเทศระดับสากลและภูมิภาค  

GANHRI จะมีบทบาทในการประเมินตามหลักเกณฑ์สถาบันสิทธิฯในแต่ละประเทศ ตามหลักการปารีส โดยแบ่งเป็น 3 ลักษณะ ได้แก่

• สถานะ A – สถาบันสิทธิฯที่ทำงานตามหลักการปารีส
• สถานะ B – สถาบันสิทธิฯที่ทำงานตามหลักการปารีสได้เพียงบางส่วน
• สถานะ C –  สถาบันสิทธิฯที่ไม่ได้ทำงานตามหลักการปารีส

อย่างไรก็ดีสถาบันสิทธิฯระดับประเทศนั้น ต้องมีการทำงานร่วมกันในระดับภูมิภาคจนถึงระดับสากลโลกด้วย ในแต่ละภูมิภาคได้มีการสร้างรูปแบบการทำงานระหว่างภูมิภาคเพื่อประชุมและหารือในประเด็นสิทธิฯ ระหว่างภูมิภาค โดยแบ่งเป็น 4 ภูมิภาคได้แก่

• The Network of African National Human Rights Institutions มีสมาชิกร่วม 33 ประเทศ
• The Network of National Institutions for the Promotion and Protection of Human Rights in the Americas มีสมาชิกร่วม 18 ประเทศ
• The Asia-Pacific Forum of National Human Rights Institutions มีสมาชิกร่วม 28 ประเทศ
• The European Group of National Institutions for the Promotion and Protection of Human Rights มีสมาชิกร่วม 37 ประเทศ

ปัจจุบันในภูมิภาคอาเซียนมีสมาบันสิทธิมนุษยชนแค่เพียง 5 ประเทศเท่านั้น ได้แก่ พม่า ไทย ฟิลิปปินส์ อินโดนีเซียและมาเลเซีย

ในส่วนของสถาบันสิทธิมนุษยชนของไทยนั้น ได้เริ่มก่อตั้งขึ้นเมื่อปี 2004 และมีชื่ออย่างเป็นทางการว่า “คณะกรรมการสถาบันสิทธิมนุษยชนประเทศไทย: กสม” (The National Human Rights Commission Thailand: NHRCT) โดย กสม ของไทยคณะปัจจุบันนั้นได้ถูกรับรองโดยรัฐธรรมนูญปี 2560 มาตรา 246 และ 247 และได้มี พระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญ (พรป) ว่าด้วยคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งประชาติ 2560 ประกอบคู่กันอีกฉบับ ซึ่งมีอำนาจในการกำหนดบทบาทของ กสม ไทยในปัจจุบัน

โดย พรป ว่าด้วยคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งประชาติ 2560 ได้กำหนดกระบวนการคัดสรร กสม ซึ่งมาจากการแต่งตั้งทีมคัดสรรและต้องได้รับการรับรองโดยวุฒิสภา (สว)

กสม ของไทยเคยถูกลดสถานะให้เป็น B ครั้งหนึ่งในปี 2015 และได้กลับมาเลื่อนสถานะเป็น A อีกครั้งในปี 2022

ตามรัฐธรรมนูญ 2560 กสม มีจำนวนคณะกรรมการ 7 คน ในปี 2563 มีงบประมาณในการทำงาน 222 ล้านบาท และมีเจ้าหน้าที่ทั้งหมด 276 คน รวมถึงปัจจุบันมีศูนย์ประสานงานทั่วประเทศไทย 12 ศูนย์

กล่าวโดยสรุป สถาบันสิทธิมนุษยชนนั้นเป็นหลักการสากลในการผลักดันและสนับสนุนให้สมาชิกของยูเอ็นมีการก่อตั้งสถาบันสิทธิฯในประเทศ โดยควรยืนอยู่บนหลักการปารีส (Paris Principle) ที่ยึดถือเป็นหลักการพื้นฐานของสถาบันสิทธิฯ เพื่อทำงานสนับสนุนและคุ้มครองสิทธิมนุษยชนภายใต้ขอบเขตอำนาจของรัฐบาลไทย และต้องมีความเป็นอิสระจากรัฐบาล

การทำงานของสถาบันสิทธิฯเหล่านี้ จะถูกทบทวนและตรวจสอบโดย Global Alliance of National Human Rights Institutions (GANHRI) ซึ่งจะทำงานคอยตรวจสอบว่าสถาบันสิทธิฯเหล่านี้ทำงานตามหลักการปารีสหรือไม่ และคอยกำหนดให้การรับรองสถานะคุณของสถาบันสิทธิฯในแต่ละประเทศ

ในอาเซียนปัจจุบันมีสถาบันสิทธิฯเพียงห้าประเทศเท่านั้น ได้แก่ เมียนม่า ไทย ฟิลิปปินส์ อินโดนีเซียและมาเลเซีย ซึ่งมีเพียงประเทศเมียนม่าเท่านั้นที่มีสถานะ B

On 24-25 February 2024, PEF co-organized a closed-door meeting with the Regional Center for Social Science and Sustainable Development (RCSD), Chiang Mai University, and The Institute of Security and International Studies (Thai ISIS). The meeting aims to strengthen security measures, address the humanitarian needs of ethnic groups along the border, and enhance collaboration among Thailand and other ethnic groups. 56 participants actively participated in the meeting.

The meeting produced 11 recommendations within three thematic topics: humanitarian aid, enhanced engagement, and displaced persons, refugees, and migrants.

“It was found that the IDPs in the eastern part of Salween are in desperate need of humanitarian assistance on food, education, medicine, etc. Since relying only on humanitarian aid is not possible for long-term survival, it is important for the international community to support the IDPs for self-reliance by creating opportunities and providing resources for income generation such as financial support for farming and breeding, vocational-based production, creating markets for products by the IDPs. Additionally, other means of community development, such as enhancing the education opportunities and resources for the IDP children, knowledge training, and providing resources for community facilities, are urgently necessary.” 

Delving into certain situations, the newly published report “Updated Situation of IDPs” discloses the current situation of IDPs by the People’s Empowerment Foundation. 

องค์กรเพื่อความโปร่งใสนานาชาติ (Transparency International: T) และดัชนีการรับรู้การทุจริต (CPI)

Transparency International (TI) เป็นองค์กรพัฒนาเอกชน ที่มุ่งเน้น การต่อต้านการทุจริตทั่วโลก Tl ก่อตั้งขึ้นในปี 1993 ดำเนินงานในฐานะแนวร่วมต่อต้านการทุจริตระดับโลกซึ่งเกี่ยวข้องกับบทและพันธมิตรในกว่า 100 ประเทศ หนึ่งในความคิดริเริ่มที่สำคัญของ T! คือดัชนีการรับรู้การทุจริต (CPI) ซึ่งได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางว่าเป็นหนึ่งในเครื่องมือที่มีอิทธิพลมากที่สุดในการวัดการทุจริตทั่วโลก

ดัชนีการรับรู้การทุจริต (CP) เป็นการจัดอันดับประจำปีที่ประเมินระดับการรับรู้ของการทุจริตภาครัฐในประเทศต่างๆทั่วโลก มันให้คะแนนตัวเลขให้กับแต่ละประเทศซึ่งบ่งบอกถึงระดับของการทุจริตที่ผู้เชี่ยวชาญและผู้นำทางธุรกิจรับรู้ ดัชนีราคาผู้บริโภคให้คะแนนประเทศตั้งแต่ 0 ถึง 100 โดยที่ 0 หมายถึงการทุจริตสูงและ 100 หมายถึงสะอาดมาก ดัชนีนี้อ้างอิงจากการสำรวจและการประเมินจากแหล่งต่างๆ รวมถึงนักธุรกิจ ผู้เชี่ยวชาญ และนักวิเคราะห์ที่ประเมินการทุจริตในภาครัฐ

วิธีการ CP1 รวบรวมข้อมูล จากหลายแหล่งเพื่อสร้างการประเมินระดับการทุจริตที่ครอบคลุมและเปรียบเทียบได้ แหล่งข้อมูลเหล่านี้รวมถึงสถาบันและองค์กรที่มีชื่อเสียงซึ่งแต่ละแห่งทำการสำรวจอิสระเพื่อรวบรวมการรับรู้ถึงการทุจริตในประเทศต่างๆ จากนั้นองค์กรเพื่อความโปร่งสนานาชาติ (Transparency International) จะรวบรวมและวิเคราะห์ข้อมูลนี้เพื่อสร้างการจัดอันดับ CPI

จุดแข็งของ CP1 อยู่ที่ความสามารถในการนำเสนอการวัดการรับรู้การทุจริตที่เป็นมาตรฐานและเทียบเคียงได้ในประเทศและภูมิภาคต่างๆ ด้วยการรวมข้อมูลจากแหล่งที่หลากหลาย CP! จะให้ภาพรวมกว้าง ๆ ของแนวโน้มการทุจริตทั่วโลก ผู้กำหนดนโยบาย นักวิจัย และกลุ่มผู้สนับสนุนมักพึ่งพา CPI เพื่อประเมินประสิทธิภาพของความพยายามในการต่อต้านการทุจริต จัดลำดับความสำคัญของการแทรกแซงนโยบาย และจัดสรรทรัพยากรเพื่อจัดการกับความท้าทายด้านการทุจริต

อย่างไรก็ตามสิ่งสำคัญคือต้องทราบว่า CPI มีข้อจำกัด มันวัดการรับรู้ของการทุจริตซึ่งอาจไม่สอดคล้องกับระดับที่แท้จริงของการทุจริตในประเทศ ปัจจัยต่าง ๆ รวมถึงการรายงานข่าวของสื่อวาทกรรมสาธารณะและบรรยากาศทางการเมืองสามารถมีอิทธิพลต่อการรับรู้ นอกจากนี้ CP ไม่ได้รวบรวมกรณีการทุจริตที่เฉพาะเจาะจงหรือความแตกต่างของรูปแบบการทุจริตที่แตกต่างกัน แม้จะมีข้อจำกัดเหล่านี้ แต่ CPI ยังคงเป็นเครื่องมือที่มีค่าในการสร้างความตระหนักเกี่ยวกับปัญหาการทุจริตทั่วโลกและสนับสนุนให้รัฐบาลเพิ่มความโปร่งใสและความรับผิดชอบภายในสถาบันของตน

Transparency International (TI) and The Corruption Perceptions Index (CPI)

Transparency International (TI) is a non-governmental organization combating global corruption. Founded in 1993, TI operates as a global coalition against corruption, involving chapters and partners in more than 100 countries. One of TI’s key initiatives is the Corruption Perceptions Index (CPI), widely recognized as one of the most influential tools for measuring corruption worldwide.

The Corruption Perceptions Index (CPI) is an annual ranking that assesses the perceived levels of public sector corruption in countries worldwide. It provides a numerical score to each country, indicating the degree of corruption perceived by experts and business leaders. The CPI scores countries from 0 to 100, where 0 signifies highly corrupt and 100 represents very clean. The index is based on a combination of surveys and assessments from various sources, including businesspeople, experts, and analysts who evaluate corruption in the public sector.

The CPI methodology aggregates data from multiple sources to create a comprehensive and comparable assessment of corruption levels. These sources include reputable institutions and organizations, each conducting independent surveys to gather perceptions of corruption in different countries. Transparency International then compiles and analyzes this data to create the CPI ranking.

The strength of the CPI lies in its ability to offer a standardized and comparable measure of corruption perceptions across different countries and regions. By amalgamating data from diverse sources, the CPl provides a broad overview of corruption trends globally. Policymakers, researchers, and advocacy groups often rely on the CPI to assess the effectiveness of anti-corruption  efforts, prioritize policy interventions, and allocate resources to address corruption challenges.

However, it is essential to note that the CPI has its limitations. It measures perceptions of corruption, which may not always align with a country’s actual corruption levels. Various factors, including media coverage, public discourse, and political climate can influence perceptions. Additionally, the CPI does not capture specific instances of corruption or the nuances of different corrupt practices. Despite these limitations, the CPI remains a valuable tool for raising awareness about corruption issues globally and encouraging governments to enhance transparency and accountability within their institutions.

UNCAC at 20: Uniting Against Corruption | 9 December International Anti-Corruption Day

Join us in commemorating the 20th anniversary of the United Nations Convention against Corruption (UNCAC), adopted on October 31, 2003. With 191 state parties, UNCAC stands as the world’s first legally binding anti-corruption instrument. As we celebrate, let’s reflect on positive changes driven by collective efforts.

UNCAC, a unique tool, aims to prevent and criminalize corruption, define specific acts, and promote international cooperation, asset recovery, technical assistance, and information exchange. It’s a milestone in the global fight against corruption.

The Conference of the States Parties (CoSP) serves as the main decision-making body for UNCAC. All ratifying states are automatically part of CoSP, while others can apply for observer status. The upcoming CoSP10 in Atlanta, United States, is a significant event in the global anti-corruption community. Explore the conference at http://www.unodc.org/CoSP10

Save the Date for #CoSP10 on December 11–15! Let’s stand #UnitedAgainstCorruption. #UNCAC20 #IACD2023

ร่วมรำลึกถึงวันครบรอบ 20 ปีของ “อนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยการต่อต้านการทุจริต (UNCAC)” ซึ่งมีมติเห็นชอบอย่างเป็นเอกฉันท์เมื่อวันที่ 31 ตุลาคม พ.ศ. 2546 และมีประเทศภาคีสมาชิกทั้งหมด 191 ประเทศ UNCAC ถือเป็นตราสารต่อต้านการทุจริตที่มีผลผูกพันทางกฎหมายฉบับแรกของโลก ร่วมเฉลิมฉลองพร้อมกับร่วมกันสะท้อนคิดถึงการร่วมมือกันซึ่งจะขับเคลื่อนไปสู่การเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้น 

UNCAC เป็นเครื่องมือที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อป้องกันและปราบปรามการทุจริต ตั้งแต่กำหนดการกระทำที่นับว่าเป็นทุจริตอย่างเฉพาะเจาะจง นอกจากนี้ยังส่งเสริมความร่วมมือระหว่างประเทศ การกู้คืนสินทรัพย์ การให้ความช่วยเหลือและการแลกเปลี่ยนข้อมูล ซึ่งการเกิดขึ้นของอนุสัญญานี้นับเป็นเหตุการณ์สำคัญระดับโลกในการร่วมมือต่อสู้กับการทุจริต

การประชุม The Conference of the States Parties (CoSP) นับเป็นการประชุมที่ทำหน้าที่หลักในขับเคลื่อนการตัดสินใจของ UNCAC ประเทศที่ให้สัตยาบันทั้งหมดจะเป็นส่วนหนึ่งของ CoSP โดยอัตโนมัติ ในขณะที่ประเทศอื่นๆ สามารถสมัครเพื่อเป็นผู้สังเกตการณ์ได้ งาน CoSP10 ที่กำลังจะเกิดขึ้น ณ แอตแลนตา ประเทศสหรัฐอเมริกา การประชุมซึ่งถือว่าสำคัญต่อกลุ่มต่อต้านการทุจริตทั่วโลก โดยสามารถติดตามการประชุมผ่านทาง  http://www.unodc.org/CoSP10

อย่าพลาดวันสำคัญ #CoSP10 วันที่ 11-15 ธันวาคมนี้! มายืนหยัด #ร่วมต่อต้านคอร์รัปชัน ไปด้วยกัน #UnitedAgainstCorruption  #UNCAC20 #IACD2023

• บทที่ 2: มาตรการป้องกัน 

บทที่ 2 เน้นมาตรการเชิงรุกเพื่อป้องกันการทุจริต รัฐภาคีได้รับการกระตุ้นให้ใช้นโยบายที่โปร่งใส รวมถึงการจัดซื้อจัดจ้างที่โปร่งใสและการจัดการทางการเงิน มันเน้นความสําคัญของข้าราชการตามคุณธรรมการเข้าถึงข้อมูลสาธารณะตุลาการอิสระและการมีส่วนร่วมอย่างแข็งขันของภาคประชาสังคม มาตรการเหล่านี้สร้างรากฐานสำหรับความซื่อสัตย์ความรับผิดชอบและการจัดการกิจการสาธารณะที่เหมาะสมซึ่งมีความสําคัญต่อการสร้างสังคมที่ปราศจากการทุจริต 

• บทที่ 3: การทำให้เป็นอาชญากรรมและการบังคับใช้กฎหมาย 

บทที่ 3 กล่าวถึงการทุจริตเฉพาะที่รัฐภาคีต้องดำเนินการทางอาญา รวมถึงการติดสินบน การยักยอก และการขัดขวางกระบวนการยุติธรรม มันสนับสนุนบทลงโทษสำหรับความผิดเช่นการรับสินบนการละเมิดหน้าที่และการฟอกเงิน บทนี้ยังครอบคลุมถึงการบังคับใช้การดำเนินคดีการคุ้มครองผู้แจ้งเบาะแสและการเยียวยาการทุจริต โดยมุ่งเน้นที่การบังคับใช้กฎหมายที่เข้มแข็ง เพื่อให้มั่นใจว่าผู้กระทำผิดจะถูกดำเนินคดีและผู้แจ้งเบาะแสจะได้รับการคุ้มครองในขณะที่ให้การชดเชยและอายัดทรัพย์สินที่ทุจริต 

• บทที่ 4: ความร่วมมือระหว่างประเทศ 

บทที่ 4 กำหนดความร่วมมือระหว่างประเทศทั้งทางอาญาและทางแพ่ง/การบริหารที่เกี่ยวข้องกับการทุจริต ทำให้ความร่วมมือเป็นข้อบังคับและส่งเสริมความร่วมมือระหว่างประเทศ บทนี้เน้นย้ำถึงความสําคัญของการแลกเปลี่ยนหลักฐานอํานวยความสะดวกในการดำเนินคดีในศาลที่มีประสิทธิภาพและเสริมสร้างความร่วมมือในการต่อต้านการทุจริตทั่วโลก 

• บทที่ 5: การกู้คืนสินทรัพย์ 

บทที่ 5 เน้นถึงสิทธิในการกู้คืนทรัพย์สินสาธารณะที่ถูกขโมย ให้อำนาจแก่ประเทศต่างๆในการนํากฎหมายมาใช้เพื่อติดตามแช่แข็งริบและคืนเงินที่ได้มาจากกิจกรรมการทุจริต เงินที่กู้คืนสามารถส่งคืนไปยังรัฐที่ร้องขอหรือโดยตรงกับเหยื่อแต่ละราย บทนี้มุ่งเน้นไปที่การชดใช้ทรัพย์สินที่ถูกขโมยเพื่อให้แน่ใจว่าเงินจากการทุจริตจะถูกยึดและส่งคืนให้กับเจ้าของที่ถูกต้องของพวกเขามีส่วนร่วมในความยุติธรรมและการป้องกันการทุจริตในอนาคต 

บทเหล่านี้รวมกันเป็นแกนหลักของ UNCAC จัดการกับการทุจริตอย่างครอบคลุมผ่านการป้องกันการทำให้เป็นอาชญากรรมความร่วมมือระหว่างประเทศและการกู้คืนทรัพย์สิน แต่ละบทมีบทบาทสำคัญในการส่งเสริมสังคมที่โปร่งใส ตรวจสอบได้ และปราศจากการทุจริตทั่วโลก

“การกระทำใดบ้างที่รวมอยู่ในคําจํากัดความของการทุจริต” 

ในบทที่ 3 ของอนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยการต่อต้านการทุจริต (UNCAC) มีการระบุและแก้ไขการทุจริตในรูปแบบต่างๆ แม้ว่าบทนี้จะไม่ได้ให้คําจํากัดความเดียวของ “การทุจริต” แต่ก็แสดงรายการการกระทำที่ทุจริตเฉพาะที่รัฐภาคีควรลงโทษทางอาญา การกระทำเหล่านี้รวมถึง: 

1. การติดสินบน: เกี่ยวข้องกับการเสนอ การให้ การรับ หรือการชักชวนสิ่งที่มีคุณค่าเพื่อมีอิทธิพลต่อการกระทำหรือการตัดสินใจของเจ้าหน้าที่ในการปฏิบัติหน้าที่โดยมีเจตนาที่จะได้เปรียบอย่างไม่เหมาะสม 

2. การยักยอก: หมายถึงการยักยอกหรือขโมยเงินหรือทรัพย์สินสาธารณะโดยเจ้าหน้าที่ของรัฐที่ได้รับมอบหมายให้ดูแล 

3. การขัดขวางกระบวนการยุติธรรม: เกี่ยวข้องกับการกระทำที่แทรกแซงการบริหารงานของกฎหมายที่เหมาะสม รวมถึงการยุ่งเหยิงกับพยานหลักฐาน พยาน หรือกระบวนการยุติธรรม 

4. การปกปิดเงินทางอาญา: สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับการกระทำที่ดำเนินการเพื่อซ่อนหรือปิดบังที่มาของเงินหรือทรัพย์สินที่ได้รับจากกิจกรรมทางอาญาเช่นการทุจริต 

บทนี้ยังสนับสนุนให้รัฐภาคีลงโทษการกระทำที่เกี่ยวข้องกับการทุจริตเพิ่มเติมรวมถึงการรับสินบนการซื้อขายอิทธิพลการใช้อำนาจในทางที่ผิดการเพิ่มคุณค่าที่ผิดกฎหมายการติดสินบนภาคเอกชนการฟอกเงินและการปกปิดทรัพย์สินที่ผิดกฎหมาย 

แม้ว่า UNCAC จะไม่ได้ให้คําจํากัดความเดียวของ “การทุจริต” แต่ก็มีกรอบการทำงานที่ครอบคลุมสำหรับการระบุและลงโทษการทุจริตที่หลากหลายซึ่งจะช่วยส่งเสริมความโปร่งใสความรับผิดชอบและหลักนิติธรรม 

5 Key Focal Points on United Nations Convention Against Corruption: UNCAC 

• Chapter 2: Preventive Measures 

Chapter 2 emphasizes proactive measures to prevent corruption. States Parties are urged to adopt transparent policies, including transparent procurement and financial management. It stresses the importance of a merit-based civil service, public access to information, an independent judiciary, and active involvement in civil society. These measures create a foundation for integrity, accountability, and proper management of public affairs, which is crucial for building corruption-free societies. 

• Chapter 3: Criminalization and Law Enforcement 

Chapter 3 outlines specific corrupt practices that States Parties must criminalize, including bribery, embezzlement, and obstruction of justice. It encourages penalties for offenses like accepting bribes, abuse of function, and money laundering. The chapter also covers enforcement, prosecution, whistleblower protection, and remedies for corruption. It focuses on robust law enforcement, ensuring that perpetrators are prosecuted and whistleblowers are safeguarded while providing compensation and freezing corrupt assets. 

• Chapter 4: International Cooperation 

Chapter 4 mandates international cooperation in both criminal and civil/administrative corruption-related matters. It eases the requirement of dual criminality, making cooperation mandatory and promoting collaboration between countries. This chapter emphasizes the importance of exchanging evidence, facilitating effective court proceedings, and enhancing cooperation to combat corruption globally. 

• Chapter 5: Asset Recovery 

Chapter 5 highlights the right to recover stolen public assets. It empowers countries to adopt laws to trace, freeze, forfeit, and return funds acquired through corrupt activities. Recovered funds can be returned to the requesting state or directly to individual victims. This chapter focuses on the restitution of stolen assets, ensuring that the proceeds of corruption are confiscated and returned to their rightful owners, contributing to justice and the prevention of future corruption. 

These chapters collectively form the backbone of UNCAC, addressing corruption comprehensively through prevention, criminalization, international cooperation, and asset recovery. Each chapter plays a vital role in fostering transparent, accountable, and corruption-free societies worldwide. 

“What actions are encompassed within the definition of ‘corruption’?” 

In Chapter 3 of the United Nations Convention against Corruption (UNCAC), various forms of corrupt practices are identified and addressed. While the chapter doesn’t provide a single definition of “corruption,” it lists specific corrupt acts that States Parties should criminalize. These acts include, but are not limited to: 

1. Bribery: This involves offering, giving, receiving, or soliciting something of value to influence the actions or decisions of an official in the discharge of their duties, with the intent to gain an improper advantage. 

2. Embezzlement: This refers to the misappropriation or theft of public funds or property by a public official entrusted with their care. 

3. Obstruction of Justice: This involves actions that interfere with the proper administration of law, including tampering with evidence, witnesses, or judicial processes. 

4. Concealment of Criminal Proceeds: This pertains to actions taken to hide or obscure the origins of funds or assets obtained through criminal activities, such as corruption. 

The chapter also encourages States Parties to penalize additional corruption-related acts, including accepting bribes, trading in influence, abuse of function, illicit enrichment, private sector bribery, money laundering, and the concealment of illicit assets. 

While UNCAC doesn’t define “corruption,” it offers a comprehensive framework for identifying and criminalizing a wide range of corrupt practices, thereby promoting transparency, accountability, and the rule of law. 

All over the world, there are a lot of international treaties and conventions. Does anyone know how many human rights treaties exist? We, as global citizens and each government can participate with those treaties?

The People Empowerment Foundation invites everyone to study together with us through the cartoon series in Chapter 2, The International Human Rights Treaties.

#PEF #peoplesempowermentfoundation #มูลนิธิศักยภาพชุมชน

What is a treaty?
A treaty is an agreement, signed contract, or document for a formal international document that contains “binding” practice that must be implemented by each government. The general nature of treaty can be divided into two main periods: The first period: before the establishment of the United Nations (UN): Most treaties during this period contained issues of war, colonization, and territorial possession, taking advantage of political power and exploiting national resources between countries.

After establishing the UN, many treaties have been created to promote peace following the principles of the United Nations Charter.

How many human rights conventions do we currently have?
The answer is “9 treaties”. However, some human rights treaties also have additional documents known as “Optional Protocols”, which are supplementary to each Convention.

For example, The International Covenant on Civil and Political Rights in 1976 was additionally accompanied by the First Optional Protocol, allowing citizens to submit complain directly to the Human Rights Committees if there is a violation of human rights by the state (Thailand did not sign). Later, there was a second Optional Protocol containing content about abolishing the death penalty (Thailand did not also sign it). Therefore, there are relatively three civil rights treaties in total.

1. International Covenant on Civil and Political Rights 1976 (Thailand signed)
2. First Optional Protocol International Covenant on Civil and Political Rights 1976 (Submission of complaints directly to the Human Rights Committees) (Thailand has not signed)
3. Second Optional Protocol International Covenant on Civil and Political Rights 1991 (Abolition of the Death Penalty) (Thailand has not signed it)

Tip
International Convention on the Elimination of All Forms of Racial Discrimination = CERD
International Covenant on Civil and Political Rights = ICCPR
International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights = ICESCR
Convention on the Elimination of All Forms of Discrimination against Women = CEDAW
Convention against Torture and Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment = CAT
Convention on the Rights of the Child = CRC
International Convention on the Protection of the Rights of All Migrant Workers and Members of their Families = ICMRW
Convention on the Rights of Persons with Disabilities = CRPD 
International Convention for the Protection of all Persons from Enforced Disappearance = ICPPED

The review process among treaties will be similar, but not all are the same.
The process can be recognized into 5 steps

1. Report preparation steps
2. Prepare to enter the review process.
3. Report consideration (review)
4. Summary of recommendations (Concluding Observation)
5. Implementation of recommendations

The general civil societies can also submit a parallel report (Shadow Report) to the Treaty Committees. Then, the Treaties Committees can consider raising the civil society’s concerns to the government while considering the report.

Table comparing the similarities and differences of the nine conventions.

Table of signing treaties by ASEAN governments (Information at the end of 2022)

There are three characteristics of the approval process for human rights treaties.

1. Signature: expresses the intention to become a party to the treaties, and the government implicitly requests time to go back and review national laws and conditions within the country before ratifying.

2. Ratification: is to be a party to the convention, and it is necessary to enter the review process of the treaty committees.

3. Accession: is the step that goes to ratification immediately.

In addition to reviewing, the Treaty Committees can issue “General Comments” to all state parties for guidance to be implemented in the country and enable state parties to achieve the objectives of the treaties.

In summary, human rights treaties are international agreements that aim to advance human rights in specific areas of each treaty. Its treaties also have a monitoring mechanism by the Treaties Committees. When a government ratifies a convention, it is bound by the treaties and is subject to under-review mechanisms.

There are currently nine major human rights conventions, and the civil society can submit parallel reports to the treaty committees.

The People’s Empowerment Foundation invites anyone interested to submit a report to the treaty committee to be part of the mechanism for developing human rights together.

If anyone wants to learn more or organize training at any level, please contact the People’s Empowerment Foundation via the foundation’s message